Maandag 23 september Grensdag China
Na een heerlijke laatste dag in Kyrgyzstan (zie update 22 sept) vanmorgen vroeg op voor de grensdag China want het zal een lange dag worden. Het is 70 km naar de grens en om 9.15 uur zijn we bij de eerste checkpoint van Kyrgyzstan. Vlak voor de grens is de weg erg slecht. Zo slecht dat we vanuit een kuil gelanceerd worden en even met 4 wielen los van de grond zijn. Gelukkig kan onze auto dit aan! De grensovergang is 4 dagen dicht geweest en er staat een kilometerslange rij vrachtwagens voor de grens. We rijden brutaal maar langs alle vrachtwagens en niemand maakt bezwaar. Bij de grens van Kyrgyzstan worden we als personenwagen om alle vrachtwagens heen geloodst en zijn we vrij snel door alle formaliteiten heen.
Daarna China: bij de eerste stempelpost maken we kennis met het betere ellebogenwerk (maar dat kunnen wij ook!). Vervolgens krijgen we een heel legertje militairen die in en op de auto klimmen en niet al te zachtzinnig door de spullen gaan en alles wat ze uitpakken terugproppen om desnoods met geweld de kisten weer te sluiten. Harry vraagt herhaaldelijk of hij aub de spullen zelf weer mag inpakken en uiteindelijk werkt het. Als we alles net weer in de auto hebben staan meldt Ramon, onze gids voor vandaag zich. We mogen niet alleen door China reizen en krijgen een gids mee in de auto (het is niet echt een gids maar iemand die vanuit de overheid mee reist; we mogen niet de verwachting hebben dat het een reisgids is.. we zullen het zie komende weken). Onze gids helpt ons bij de volgende grensprocedures. Na grens 1 rijden we 100 km voor we bij de immigratiedienst zijn. Hier zijn we ook weer zo 2 uur zoet en om half 6 kunnen we eindelijk de laatste 100 km naar Kashgar afleggen. Het worden langzame kilometers want er wordt aan de weg gewerkt of er is ander oponthoud. Het zicht wordt ernstig beperkt door een stofwolk die vanuit de woestijn onze kant opgeblazen wordt. Het goede nieuws is dat we ondertussen wel horen dat de Chinese rijbewijzen morgen klaar liggen en het lijkt er op dat er tegenstelling tot eerdere berichten niet meer afgereden hoeft te worden. Ook de keuring van de auto is afgeblazen want ons een halve dag tijd scheelt.
Morgen maken we kennis met onze definitieve gids voor de rest van de trip door China / Tibet: Ken (Wong Kun,you can call him Ken).
N.b. Het tijdsverschil met Nederland is inmiddels opgelopen tot 6 uur!
Na een heerlijke laatste dag in Kyrgyzstan (zie update 22 sept) vanmorgen vroeg op voor de grensdag China want het zal een lange dag worden. Het is 70 km naar de grens en om 9.15 uur zijn we bij de eerste checkpoint van Kyrgyzstan. Vlak voor de grens is de weg erg slecht. Zo slecht dat we vanuit een kuil gelanceerd worden en even met 4 wielen los van de grond zijn. Gelukkig kan onze auto dit aan! De grensovergang is 4 dagen dicht geweest en er staat een kilometerslange rij vrachtwagens voor de grens. We rijden brutaal maar langs alle vrachtwagens en niemand maakt bezwaar. Bij de grens van Kyrgyzstan worden we als personenwagen om alle vrachtwagens heen geloodst en zijn we vrij snel door alle formaliteiten heen.
Daarna China: bij de eerste stempelpost maken we kennis met het betere ellebogenwerk (maar dat kunnen wij ook!). Vervolgens krijgen we een heel legertje militairen die in en op de auto klimmen en niet al te zachtzinnig door de spullen gaan en alles wat ze uitpakken terugproppen om desnoods met geweld de kisten weer te sluiten. Harry vraagt herhaaldelijk of hij aub de spullen zelf weer mag inpakken en uiteindelijk werkt het. Als we alles net weer in de auto hebben staan meldt Ramon, onze gids voor vandaag zich. We mogen niet alleen door China reizen en krijgen een gids mee in de auto (het is niet echt een gids maar iemand die vanuit de overheid mee reist; we mogen niet de verwachting hebben dat het een reisgids is.. we zullen het zie komende weken). Onze gids helpt ons bij de volgende grensprocedures. Na grens 1 rijden we 100 km voor we bij de immigratiedienst zijn. Hier zijn we ook weer zo 2 uur zoet en om half 6 kunnen we eindelijk de laatste 100 km naar Kashgar afleggen. Het worden langzame kilometers want er wordt aan de weg gewerkt of er is ander oponthoud. Het zicht wordt ernstig beperkt door een stofwolk die vanuit de woestijn onze kant opgeblazen wordt. Het goede nieuws is dat we ondertussen wel horen dat de Chinese rijbewijzen morgen klaar liggen en het lijkt er op dat er tegenstelling tot eerdere berichten niet meer afgereden hoeft te worden. Ook de keuring van de auto is afgeblazen want ons een halve dag tijd scheelt.
Morgen maken we kennis met onze definitieve gids voor de rest van de trip door China / Tibet: Ken (Wong Kun,you can call him Ken).
N.b. Het tijdsverschil met Nederland is inmiddels opgelopen tot 6 uur!
Dinsdag 24 september Kashgar
Vandaag een dag in de stad. We lopen door de stad naar de Moskee, de grootste in China, naar de bazaar en het standbeeld van Mao.
Dit deel van China, waar veel Oeigoeren* wonen is grotendeels Islamitisch en dus een minderheid. Onderweg erg veel elektrische scooters, waar je erg voor moet uitkijken want ze rijden overal, ook op de stoep, en je hoort ze niet aankomen. Oversteken is niet makkelijk, je moet soms letterlijk rennen om niet omver gereden te worden. Harry wordt op straat herhaaldelijk uitgelachen en nagestaard want wel erg lang voor Chinese begrippen. We hebben een praatje in het Chinees en het lijkt door te dringen dat we er niets van verstaan.
Onze gids Ken laat weten dat hij vandaag niet meer kan komen want het is erg moeilijk om onze trip geregeld te krijgen. Hij komt morgenmiddag. We zien het wel; we kunnen het toch niet beïnvloeden. Volgens de planning gaan we morgen richting Tibet...vooralsnog gaan we er maar van uit dat dat doorgaat.
Vanavond uit eten vanwege Jim's verjaardag. Hij trakteert ons op een prima maaltijd in een noodlerestaurant. Heerlijk gegeten en weer eens kunnen oefenen met stokjes eten. (soep is een uitdaging apart)
(*Het Oeigoerse volk is al eeuwenlang de grootste etnische groepering in de regio Xinjiang, dat onder Mongolië en Kazachstan ligt. Al in de tijd van Marco Polo, aan het einde van de 13e eeuw, werden de Oeigoeren in zijn reisverslagen genoemd. In tegenstelling tot de meeste volken uit Midden-Azië waren de Oeigoeren geen nomaden. Ze hadden rond 1300 zelfs al een sterk ontwikkelde stedelijke cultuur. Door de ligging van Xinjiang langs de Zijderoute was het een welvarend gebied met handel in de steden en een goed ontwikkelde landbouw)
Vandaag een dag in de stad. We lopen door de stad naar de Moskee, de grootste in China, naar de bazaar en het standbeeld van Mao.
Dit deel van China, waar veel Oeigoeren* wonen is grotendeels Islamitisch en dus een minderheid. Onderweg erg veel elektrische scooters, waar je erg voor moet uitkijken want ze rijden overal, ook op de stoep, en je hoort ze niet aankomen. Oversteken is niet makkelijk, je moet soms letterlijk rennen om niet omver gereden te worden. Harry wordt op straat herhaaldelijk uitgelachen en nagestaard want wel erg lang voor Chinese begrippen. We hebben een praatje in het Chinees en het lijkt door te dringen dat we er niets van verstaan.
Onze gids Ken laat weten dat hij vandaag niet meer kan komen want het is erg moeilijk om onze trip geregeld te krijgen. Hij komt morgenmiddag. We zien het wel; we kunnen het toch niet beïnvloeden. Volgens de planning gaan we morgen richting Tibet...vooralsnog gaan we er maar van uit dat dat doorgaat.
Vanavond uit eten vanwege Jim's verjaardag. Hij trakteert ons op een prima maaltijd in een noodlerestaurant. Heerlijk gegeten en weer eens kunnen oefenen met stokjes eten. (soep is een uitdaging apart)
(*Het Oeigoerse volk is al eeuwenlang de grootste etnische groepering in de regio Xinjiang, dat onder Mongolië en Kazachstan ligt. Al in de tijd van Marco Polo, aan het einde van de 13e eeuw, werden de Oeigoeren in zijn reisverslagen genoemd. In tegenstelling tot de meeste volken uit Midden-Azië waren de Oeigoeren geen nomaden. Ze hadden rond 1300 zelfs al een sterk ontwikkelde stedelijke cultuur. Door de ligging van Xinjiang langs de Zijderoute was het een welvarend gebied met handel in de steden en een goed ontwikkelde landbouw)
Woensdag 25 september
Vanmorgen nog even de stad in geweest en auto omgepakt. Dat wil zeggen kleren voor de kou in Tibet van het dak gehaald en zomerspullen op het dak. Vanmiddag is het zover: we kunnen vertrekken. Het papierwerk is rond 14.30 u klaar en dan kunnen we op pad.
Vanmorgen nog even de stad in geweest en auto omgepakt. Dat wil zeggen kleren voor de kou in Tibet van het dak gehaald en zomerspullen op het dak. Vanmiddag is het zover: we kunnen vertrekken. Het papierwerk is rond 14.30 u klaar en dan kunnen we op pad.
Om 15.00u krijgen we eindelijk het sein dat we kunnen vertrekken, alle stempels zijn gezet en de permit voor Tibet is geregeld. We moeten nog zo’n 260km rijden en zijn een beetje bang dat we het niet redden voor t donker. In het donker rijden we liever niet want veel auto’s en scooters rijden zonder verlichting en de conditie van de weg is onvoorspelbaar. Soms zitten er ineens heel diepe kuilen of gaten in de weg die je in het donker niet zit. Maar we hebben geluk: de weg is goed vandaag en we zijn ruim voor het donker in Yecheng. Wel een heel saaie route want snelweg en niets te zien want we rijden nog steeds in een stofwolk. In Yecheng moeten we ons eerst melden bij de politiepost en een stempel halen. Onze gids Kun ( Kuwen…we hebben aangegeven dat we hem liever bij zijn Chinese naam noemen dan Ken)doet vreselijk zijn best om alles goed voor ons te regelen. Tibet kent hij niet echt, het is de 2e keer dat hij er komt,maar de politieposten en regelzaken doet hij prima. ’s Avonds werkelijk een voortreffelijke Chinese maaltijd waar we te veel van eten. Kun had een prima restaurantkeuze. Hij geeft aan dat we voor de moeilijkste (meest zuidelijke) route naar Tibet hebben gekozen, die maar weinig mensen doen: moeilijk vanwege de enorme stijgingen en hoogte. We moeten een pas over van 5400m en rijden 200km boven 5000m. Dat geeft risico’s op hoogteziekte. Kun vraagt herhaaldelijk of we niet extra hoogtepillen moeten kopen(dat willen we niet wat de pillen hebben weer andere risico’s) en voor alle zekerheid heeft hij zuurstoftankjes mee.
Donderdag 26 september pas van 5000m!
Vandaag eerst nog wat inkopen gedaan en het valt ons op dat de Chinese winkelstraat goed beschermd wordt met hekken en een politiepost. We vragen ons af of deze straten mogelijk doelwit zijn in Oeigoers gebied ? We realiseren ons dat we wel 2 weken door China rijden,maar eigenlijk constant in betwist gebied waar minderheden wonen. Eerst Oeigoeren, daarna gebied dat wordt geclaimd door India en dan Tibet. Dat verklaart de vele checkpoints en militaire collones onderweg. Bij de checkpoints is het opvallend dat er vooral vanuit wantrouwen naar ons gekeken wordt, dit hebben we in andere landen niet eerder meegemaakt; daar waren de controles eerder uit een soort nieuwsgierigheid. Als we bij Kun praten over betwist gebied blijkt dat het een zeer gevoelig onderwerp is dat we maar beter kunnen laten rusten. We zien dat verkeerd. Onze kaart klopt niet, er is geen enkele discussie over : het land is van China en van niemand anders.
Vandaag hebben we opnieuw een hoogterecord: we stijgen van 1000m naar een pas van 5000m.Hoewel we geen van allen eerder last hebben gehad van hoogteziekte nemen enkelen uit voorzorg en op aandringen van Kun toch maar een hoogtepilletje,maar of het echt wat doet is onduidelijk. We worden geen van allen ziek, alleen merken we dat er veelminder zuurstof is: licht in het hoofd, tintelende vingers en tenen en duizelig bij inspanning. We bouwen op 5000 m een torentje van stenen en maken foto’s met Hollandse klompjes er open dalen weer af naar 3800m waar we zullen overnachten. Wij gaan kamperen bij een piepklein dorpje Mazar, aan het water met prachtig uitzicht op de besneeuwde toppen samen met Jeroen. De anderen kiezen vooreen guesthouse (zonder wc en water,dus voor ons geen meerwaarde boven wild kamperen). Met de beperkte middelen die er zijn wordt ons wel een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Hopelijk kunnen we vannacht op deze hoogte een beetje slapen. Morgen slapen we weer zo’n 500 m hoger. Sinds vanmiddag,nu we op hoogte zijn, zijn we eindelijk uit de stofwolk!
Donderdag 26 september pas van 5000m!
Vandaag eerst nog wat inkopen gedaan en het valt ons op dat de Chinese winkelstraat goed beschermd wordt met hekken en een politiepost. We vragen ons af of deze straten mogelijk doelwit zijn in Oeigoers gebied ? We realiseren ons dat we wel 2 weken door China rijden,maar eigenlijk constant in betwist gebied waar minderheden wonen. Eerst Oeigoeren, daarna gebied dat wordt geclaimd door India en dan Tibet. Dat verklaart de vele checkpoints en militaire collones onderweg. Bij de checkpoints is het opvallend dat er vooral vanuit wantrouwen naar ons gekeken wordt, dit hebben we in andere landen niet eerder meegemaakt; daar waren de controles eerder uit een soort nieuwsgierigheid. Als we bij Kun praten over betwist gebied blijkt dat het een zeer gevoelig onderwerp is dat we maar beter kunnen laten rusten. We zien dat verkeerd. Onze kaart klopt niet, er is geen enkele discussie over : het land is van China en van niemand anders.
Vandaag hebben we opnieuw een hoogterecord: we stijgen van 1000m naar een pas van 5000m.Hoewel we geen van allen eerder last hebben gehad van hoogteziekte nemen enkelen uit voorzorg en op aandringen van Kun toch maar een hoogtepilletje,maar of het echt wat doet is onduidelijk. We worden geen van allen ziek, alleen merken we dat er veelminder zuurstof is: licht in het hoofd, tintelende vingers en tenen en duizelig bij inspanning. We bouwen op 5000 m een torentje van stenen en maken foto’s met Hollandse klompjes er open dalen weer af naar 3800m waar we zullen overnachten. Wij gaan kamperen bij een piepklein dorpje Mazar, aan het water met prachtig uitzicht op de besneeuwde toppen samen met Jeroen. De anderen kiezen vooreen guesthouse (zonder wc en water,dus voor ons geen meerwaarde boven wild kamperen). Met de beperkte middelen die er zijn wordt ons wel een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Hopelijk kunnen we vannacht op deze hoogte een beetje slapen. Morgen slapen we weer zo’n 500 m hoger. Sinds vanmiddag,nu we op hoogte zijn, zijn we eindelijk uit de stofwolk!
Vrijdag 27 september
We hebben vannacht heerlijk geslapen,ondanks de hoogte, en we verslapen ons zelfs. We worden om 8.45u wakker terwijl we om 8.30u hebben afgesproken voor het ontbijt in de guesthouse. Maakt helemaal niet uit want het ontbijt moet nog gemaakt worden, iedereen staat hier pas laat op omdat het pas om half negen licht wordt en het nog koud is. De eigenaresse van de guesthouse is een goedlachse vrouw die ook vanmorgen weer een heerlijk ontbijt maakt. Ze vertelt dat het altijd afwachten is of en wat ze kan aanbieden want ze is afhankelijk van trucks die de dorpen bevoorraden. Er is geen winkel. De spullen komen van Yecheng, zo’n 250km verderop. Hoe verder van Yecheng, hoe duurder. Het ligt te hoog om er iets te verbouwen. We zijn op tijd want over 2 weken sluit de guesthouse en over een maand sluit de weg helemaal, want dan is het begin van het winterseizoen en te veel sneeuw. Het dorp ligt er dan verlaten bij; alleen de legerbasis blijft open.
De route vandaag is mooi en we hebben weer een paar hoge passen, waarvan de hoogste op 4950m, waar we de verjaardagsslinger gedeeltelijk opofferen en net als iedereen vlaggetjes ophangen voor geluk op reis. Een mooie plek om foto’s te maken van de omgeving want een strakblauwe lucht, sneeuw op de achtergrond en mooie vergezichten. Halverwege de reis stoppen we voor een lunch bij een dorp dat zijn bestaansrecht ook weer ontleent aan een enorm grote legerbasis. Verder is het hele gebied volledig leeg,geen huis te bekennen. We rijden tot Dahongliutan,een klein dorpje met….jawel een legerbasis. We besluiten weer te gaan kamperen achter het dorp en Jim en Marianne overnachten in een guesthouse. Kamperen mag eerst niet van de militairen maar ineens slaat de stemming om want ze willen graag dollars en euro’s met ons wisselen als souvenir. Ineens wordt San omgeven door een hele groep militairen die allemaal graag een klein briefje willen wisselen. Omdat we toch nog wat moeten wisselen gaan we er maar op in. Kamperen is geen probleem meer en er wordt ons veel plezier gewenst.
Speciaal voor Max: Lets go Eskimo klinkt ook in China via de radio. Tijd voor een tour!
We hebben vannacht heerlijk geslapen,ondanks de hoogte, en we verslapen ons zelfs. We worden om 8.45u wakker terwijl we om 8.30u hebben afgesproken voor het ontbijt in de guesthouse. Maakt helemaal niet uit want het ontbijt moet nog gemaakt worden, iedereen staat hier pas laat op omdat het pas om half negen licht wordt en het nog koud is. De eigenaresse van de guesthouse is een goedlachse vrouw die ook vanmorgen weer een heerlijk ontbijt maakt. Ze vertelt dat het altijd afwachten is of en wat ze kan aanbieden want ze is afhankelijk van trucks die de dorpen bevoorraden. Er is geen winkel. De spullen komen van Yecheng, zo’n 250km verderop. Hoe verder van Yecheng, hoe duurder. Het ligt te hoog om er iets te verbouwen. We zijn op tijd want over 2 weken sluit de guesthouse en over een maand sluit de weg helemaal, want dan is het begin van het winterseizoen en te veel sneeuw. Het dorp ligt er dan verlaten bij; alleen de legerbasis blijft open.
De route vandaag is mooi en we hebben weer een paar hoge passen, waarvan de hoogste op 4950m, waar we de verjaardagsslinger gedeeltelijk opofferen en net als iedereen vlaggetjes ophangen voor geluk op reis. Een mooie plek om foto’s te maken van de omgeving want een strakblauwe lucht, sneeuw op de achtergrond en mooie vergezichten. Halverwege de reis stoppen we voor een lunch bij een dorp dat zijn bestaansrecht ook weer ontleent aan een enorm grote legerbasis. Verder is het hele gebied volledig leeg,geen huis te bekennen. We rijden tot Dahongliutan,een klein dorpje met….jawel een legerbasis. We besluiten weer te gaan kamperen achter het dorp en Jim en Marianne overnachten in een guesthouse. Kamperen mag eerst niet van de militairen maar ineens slaat de stemming om want ze willen graag dollars en euro’s met ons wisselen als souvenir. Ineens wordt San omgeven door een hele groep militairen die allemaal graag een klein briefje willen wisselen. Omdat we toch nog wat moeten wisselen gaan we er maar op in. Kamperen is geen probleem meer en er wordt ons veel plezier gewenst.
Speciaal voor Max: Lets go Eskimo klinkt ook in China via de radio. Tijd voor een tour!
Zaterdag 28 september
Vannacht heeft het gevroren,maar geen last gehad met kamperen. We hebben en vroeg afgesproken om te ontbijten want een hoge pas van 5400 m, 200 km boven de 5000 m te rijden en een lange rijdag. Vandaag rijden we eerst door betwist Indiaas gebied en gaan we daarna Tibet binnen. Het eerste stuk hebben we weer enorm veel militaire colonnes die vaak midden op de weg rijden en je er niet langs laten. Pas na lang toeteren, knipperen met groot licht en zwaaien naar soldaten, die weer terug gaan zwaaien (en vervolgens gaan bellen dat we er toch echt langs willen) gaan ze aan de kant. En dan nog is het een hele klus om op een smalle weg een pantserwagen in te halen. De 5400 m pas trotseren we met gemak, we hebben geen van allen last van hoogteziekte,en ook de auto blijkt deze hoogte aan te kunnen. Het rijden op grote hoogte levert geen problemen op. In de middag komen we bij de poort in aanbouw bij de grens met Tibet. En waren de bergen in China al mooi en indrukwekkend,In Tibet zijn we onder de indruk van de bergen en prachtige meren op grote hoogte. Ook hier weer een paar 5000+ passen met gebedsvlaggen. We ontmoeten een groepje Chinezen die een 4 x 4 tocht door Tibet maken en er worden foto’s gemaakt. In tegenstelling tot China zien we in Tibet ook weer kuddes,waaronder natuurlijk yaks, op de hoogvlakte lopen.
Het weer valt een beetje tegen; er waren ons strak blauwe luchten en prachtig licht beloofd in Tibet, maar vandaag is het bewolkt. Eind van de middag moeten we een keuze maken of we op 4300m in een dorp blijven overnachten in een hotel of nog 50 km doorrijden naar een meer waar je prachtig schijnt te kunnen kamperen. Het hotel blijkt vol en er is nog een simpele overnachtingsplek maar we komen er niet goed uit wat iedereen wil. Met meerderheid van stemmen wordt besloten om naar het meer door te rijden om te kamperen, ook omdat het open lijkt te trekken. Het wordt niet uitgesproken, maar kennelijk is niet iedereen gelukkig met dit besluit. Vlak bij het meer trekt er een bui over en besluit de andere auto niet meer te gaan kamperen en door te rijden. Wij geven aan dat we de bui wel afwachten en kamperen want het uitzicht op het meer is prachtig.. So far so good…. Een half uur later blijkt dat de gids een fout heeft gemaakt en de groep niet mag splitsen en niet wild mag kamperen zonder gids, zeker niet in Tibet… Omdat de anderen al hebben besloten niet meer te gaan kamperen moeten wij noodgedwongen weer ruim 40 km mee door naar de volgende plaats naar een hotel. We balen hier ontzettend van, vooral over het onderlinge gebrek aan communicatie. En daarmee is het nog niet ten einde….we komen aan bij het enige hotel dat toestemming heeft om buitenlanders te herbergen en zij hebben eigenlijk geen geschikte slaapplaats. Ze hebben een kamer, maar de deur van het toilet zit op slot en kan niet meer open en het water is afgesloten….Als we vragen of ze geen andere kamer hebben is het meo…nee. Als we vragen of we dan op de binnenplaats mogen overnachten is het wederom meo… Ze zijn erg onvriendelijk, misschien ook omdat ze weten dat we officieel nergens anders heen kunnen. Onze gids belt met de politiepost om te vragen of we naar een ander hotel mogen maar dat kan niet zomaar…. Daar moeten ze over overleggen. Ze suggeren ook kamperen op de binnenplaats maar snappen dat we geen toestemming hebben. Een half uur later komen ze met zwaailicht aanrijden om aan te geven dat we in een klein hostel mogen overnachten. Daar is ook geen wc, maar wel een binnenplaats… en de dame van het hostel is vriendelijk en bereidwillig en laat weten dat ze thermoskannen warm water heeft die we op onze kamer kunnen krijgen om ons te wassen…. Enige minpuntje is dat de dame in kwestie, terwijl wij al in bed liggen, nog 3 keer met een sleutel en zaklamp, zonder kloppen onze kamer komt binnenlopen om iets te rommelen… later blijkt onze tv op stand by moet staan, anders werkt de tv van buurkamer niet…..
Vannacht heeft het gevroren,maar geen last gehad met kamperen. We hebben en vroeg afgesproken om te ontbijten want een hoge pas van 5400 m, 200 km boven de 5000 m te rijden en een lange rijdag. Vandaag rijden we eerst door betwist Indiaas gebied en gaan we daarna Tibet binnen. Het eerste stuk hebben we weer enorm veel militaire colonnes die vaak midden op de weg rijden en je er niet langs laten. Pas na lang toeteren, knipperen met groot licht en zwaaien naar soldaten, die weer terug gaan zwaaien (en vervolgens gaan bellen dat we er toch echt langs willen) gaan ze aan de kant. En dan nog is het een hele klus om op een smalle weg een pantserwagen in te halen. De 5400 m pas trotseren we met gemak, we hebben geen van allen last van hoogteziekte,en ook de auto blijkt deze hoogte aan te kunnen. Het rijden op grote hoogte levert geen problemen op. In de middag komen we bij de poort in aanbouw bij de grens met Tibet. En waren de bergen in China al mooi en indrukwekkend,In Tibet zijn we onder de indruk van de bergen en prachtige meren op grote hoogte. Ook hier weer een paar 5000+ passen met gebedsvlaggen. We ontmoeten een groepje Chinezen die een 4 x 4 tocht door Tibet maken en er worden foto’s gemaakt. In tegenstelling tot China zien we in Tibet ook weer kuddes,waaronder natuurlijk yaks, op de hoogvlakte lopen.
Het weer valt een beetje tegen; er waren ons strak blauwe luchten en prachtig licht beloofd in Tibet, maar vandaag is het bewolkt. Eind van de middag moeten we een keuze maken of we op 4300m in een dorp blijven overnachten in een hotel of nog 50 km doorrijden naar een meer waar je prachtig schijnt te kunnen kamperen. Het hotel blijkt vol en er is nog een simpele overnachtingsplek maar we komen er niet goed uit wat iedereen wil. Met meerderheid van stemmen wordt besloten om naar het meer door te rijden om te kamperen, ook omdat het open lijkt te trekken. Het wordt niet uitgesproken, maar kennelijk is niet iedereen gelukkig met dit besluit. Vlak bij het meer trekt er een bui over en besluit de andere auto niet meer te gaan kamperen en door te rijden. Wij geven aan dat we de bui wel afwachten en kamperen want het uitzicht op het meer is prachtig.. So far so good…. Een half uur later blijkt dat de gids een fout heeft gemaakt en de groep niet mag splitsen en niet wild mag kamperen zonder gids, zeker niet in Tibet… Omdat de anderen al hebben besloten niet meer te gaan kamperen moeten wij noodgedwongen weer ruim 40 km mee door naar de volgende plaats naar een hotel. We balen hier ontzettend van, vooral over het onderlinge gebrek aan communicatie. En daarmee is het nog niet ten einde….we komen aan bij het enige hotel dat toestemming heeft om buitenlanders te herbergen en zij hebben eigenlijk geen geschikte slaapplaats. Ze hebben een kamer, maar de deur van het toilet zit op slot en kan niet meer open en het water is afgesloten….Als we vragen of ze geen andere kamer hebben is het meo…nee. Als we vragen of we dan op de binnenplaats mogen overnachten is het wederom meo… Ze zijn erg onvriendelijk, misschien ook omdat ze weten dat we officieel nergens anders heen kunnen. Onze gids belt met de politiepost om te vragen of we naar een ander hotel mogen maar dat kan niet zomaar…. Daar moeten ze over overleggen. Ze suggeren ook kamperen op de binnenplaats maar snappen dat we geen toestemming hebben. Een half uur later komen ze met zwaailicht aanrijden om aan te geven dat we in een klein hostel mogen overnachten. Daar is ook geen wc, maar wel een binnenplaats… en de dame van het hostel is vriendelijk en bereidwillig en laat weten dat ze thermoskannen warm water heeft die we op onze kamer kunnen krijgen om ons te wassen…. Enige minpuntje is dat de dame in kwestie, terwijl wij al in bed liggen, nog 3 keer met een sleutel en zaklamp, zonder kloppen onze kamer komt binnenlopen om iets te rommelen… later blijkt onze tv op stand by moet staan, anders werkt de tv van buurkamer niet…..
Zondag 29 september
Tijdens het ontbijt spreken we de gang van zaken van gisteren uit en is de lucht geklaard. De zenders tussen beide auto’s worden weer geïnstalleerd zodat we in ieder gaval contact kunnen hebben tijdens het rijden en kunnen overleggen als dat nodig is. We merken wel dat Kun extra voorzichtig is. Als hij aangeeft dat het hotel in Ali,waar we vandaag heen gaan maar voor 4 personen plek heeft en wij aangeven dat we geen bezwaar hebben tegen opsplitsen over 2 hotels dan is dat onbespreekbaar. De groep moet bij elkaar blijven. Lijkt er op dat we ook niet meer kunnen gaan kamperen (tenzij de politie toestemming geeft). Hij is erg op zijn hoede en het wordt niet altijd duidelijk wat nou echt opgelegd is en wat zijn eigen opvatting is; in ieder geval wil hij niet nog een keer een fout maken.
We rijden tot Ali waar we (zeer trage) internet, een warme douche en wc hebben.... we genieten er volop van. Al blijkt het water en elektriciteit van beperkte duur.
Tijdens het ontbijt spreken we de gang van zaken van gisteren uit en is de lucht geklaard. De zenders tussen beide auto’s worden weer geïnstalleerd zodat we in ieder gaval contact kunnen hebben tijdens het rijden en kunnen overleggen als dat nodig is. We merken wel dat Kun extra voorzichtig is. Als hij aangeeft dat het hotel in Ali,waar we vandaag heen gaan maar voor 4 personen plek heeft en wij aangeven dat we geen bezwaar hebben tegen opsplitsen over 2 hotels dan is dat onbespreekbaar. De groep moet bij elkaar blijven. Lijkt er op dat we ook niet meer kunnen gaan kamperen (tenzij de politie toestemming geeft). Hij is erg op zijn hoede en het wordt niet altijd duidelijk wat nou echt opgelegd is en wat zijn eigen opvatting is; in ieder geval wil hij niet nog een keer een fout maken.
We rijden tot Ali waar we (zeer trage) internet, een warme douche en wc hebben.... we genieten er volop van. Al blijkt het water en elektriciteit van beperkte duur.
Maandag 30 september
Vandaag een heerlijke dag. We rijden een prachtige route naar Zhada. Prachtige en zeer bijzonder gevormde bergen en uitzichten, mooi weer. Het plan was om 1 dag in Zhada te blijven en morgen door te rijden naar de heilige Mount Kailash. Maar het is hier zo mooi en we hebben zo’n zin om even rustig aan te doen dat we besluiten Mount Kailash te skippen en hier 2 dagen te blijven. Er is genoeg te zien en te doen. Zo is het plan om morgen naar Gugar Kingdom te gaan, 18 km verder op.
Vanmiddag hebben we een wandeling door het stadje gemaakt en dat was erg leuk. We hebben een paar Tibetaanse woordjes geleerd en dat helpt. San sluit vriendschap met een politieagente die graag Engels wil leren en ons begeleidt in de zoektocht naar een ATM. Als we ooit in de problemen komen, kunnen we haar hulp inschakelen….
We bezoeken een monastry en wat Tibetaanse woonstraatjes en in de avond is er een groots optreden ter gelegenheid van de Chinese Nationale Feestdag 1 okt. We gaan even kijken en Harry speelt wat basketbal met wat jongeren op het plein. Al met al een zeer geslaagde dag.
Uitspraak van de dag van een Chinese toerist: Did you come all the way from Holland with that small car?
Vandaag een heerlijke dag. We rijden een prachtige route naar Zhada. Prachtige en zeer bijzonder gevormde bergen en uitzichten, mooi weer. Het plan was om 1 dag in Zhada te blijven en morgen door te rijden naar de heilige Mount Kailash. Maar het is hier zo mooi en we hebben zo’n zin om even rustig aan te doen dat we besluiten Mount Kailash te skippen en hier 2 dagen te blijven. Er is genoeg te zien en te doen. Zo is het plan om morgen naar Gugar Kingdom te gaan, 18 km verder op.
Vanmiddag hebben we een wandeling door het stadje gemaakt en dat was erg leuk. We hebben een paar Tibetaanse woordjes geleerd en dat helpt. San sluit vriendschap met een politieagente die graag Engels wil leren en ons begeleidt in de zoektocht naar een ATM. Als we ooit in de problemen komen, kunnen we haar hulp inschakelen….
We bezoeken een monastry en wat Tibetaanse woonstraatjes en in de avond is er een groots optreden ter gelegenheid van de Chinese Nationale Feestdag 1 okt. We gaan even kijken en Harry speelt wat basketbal met wat jongeren op het plein. Al met al een zeer geslaagde dag.
Uitspraak van de dag van een Chinese toerist: Did you come all the way from Holland with that small car?
Dinsdag 1 oktober Guger Kingdom
Heerlijk dat we de beslissing hebben genomen om vandaag niet verder te reizen maar een uitstap te maken naar Guger Kingdom. Na het ontbijt gaan we op weg, we hebben een flinke klim te lopen maar het is zeer de moeite waard.
Prachtige vergezichten en ruïnes van een boeddhistische kloostergemeenschap ,de rode en de witte kapel en klooster.
Guge was een Tibetaans koninkrijk in het zuidwesten van het Tibetaans plateau. Het werd gesticht in de 10e eeuw. Het koninkrijk kwam globaal overeen met het gebied van het koninkrijk Zhangzhung, dat tot de 7e eeuw had bestaan.
Het eind van het koninkrijk Guge werd in 1630 veroverd door het koninkrijk Ladakh. In 1642 is er een invasie van de troepen van Güshri Khan in hun campagne voor de verovering van Centraal-Tibet. Ladakh slaagde er kort daarna weer in Guge terug te veroveren.
In 1685 wisten troepen van Sanggye Gyatso, de regent in Tibet het land te veroveren en Guge wordt geannexeerd. Dat ging gepaard met immense schade aan de stad Tsaparang en veel tempels en kloosters. De laatste koning van Guge, werd in 1692 naar Lhasa gevoerd, waar hij de rest van zijn leven zou verblijven.
In 1715 arriveerde Ippolito Desideri in Tsaparang op weg naar Lhasa. Hij vond de stad totaal verlaten en in ruïnes, een situatie die tot op heden voortduurt.
Fresco's In 1948 wist Lama Anagarika Govinda de meeste fresco's te fotograferen van de twee belangrijkste nog aanwezige bouwwerken, de Lokhang Marpo ( Rode kapel) en Lokhang Karpo ( Witte Kapel). Tijdens de Culturele revolutie wordt een deel van die fresco's vernield.
Uitspraak van de dag (gericht aan Har,die nu naast zijn schoenen loopt): you are so tall and so handsome! Met als antwoord van Har: Yes I know!
Heerlijk dat we de beslissing hebben genomen om vandaag niet verder te reizen maar een uitstap te maken naar Guger Kingdom. Na het ontbijt gaan we op weg, we hebben een flinke klim te lopen maar het is zeer de moeite waard.
Prachtige vergezichten en ruïnes van een boeddhistische kloostergemeenschap ,de rode en de witte kapel en klooster.
Guge was een Tibetaans koninkrijk in het zuidwesten van het Tibetaans plateau. Het werd gesticht in de 10e eeuw. Het koninkrijk kwam globaal overeen met het gebied van het koninkrijk Zhangzhung, dat tot de 7e eeuw had bestaan.
Het eind van het koninkrijk Guge werd in 1630 veroverd door het koninkrijk Ladakh. In 1642 is er een invasie van de troepen van Güshri Khan in hun campagne voor de verovering van Centraal-Tibet. Ladakh slaagde er kort daarna weer in Guge terug te veroveren.
In 1685 wisten troepen van Sanggye Gyatso, de regent in Tibet het land te veroveren en Guge wordt geannexeerd. Dat ging gepaard met immense schade aan de stad Tsaparang en veel tempels en kloosters. De laatste koning van Guge, werd in 1692 naar Lhasa gevoerd, waar hij de rest van zijn leven zou verblijven.
In 1715 arriveerde Ippolito Desideri in Tsaparang op weg naar Lhasa. Hij vond de stad totaal verlaten en in ruïnes, een situatie die tot op heden voortduurt.
Fresco's In 1948 wist Lama Anagarika Govinda de meeste fresco's te fotograferen van de twee belangrijkste nog aanwezige bouwwerken, de Lokhang Marpo ( Rode kapel) en Lokhang Karpo ( Witte Kapel). Tijdens de Culturele revolutie wordt een deel van die fresco's vernield.
Uitspraak van de dag (gericht aan Har,die nu naast zijn schoenen loopt): you are so tall and so handsome! Met als antwoord van Har: Yes I know!
Woensdag 2 oktober
Vandaag van Zhada naar Hor, een klein Tibetaans dorp. Het weer is zeer veranderlijk van strak blauwe lucht en zon tot zwaar bewolkt, wind en een sneeuwbui. We spotten een wolf, wat we wel bijzonder vinden. Onderweg komen we langs de heilige berg Mount Kailash die we van een afstand bekijken en die ons wat tegenvalt. We zijn dan ook blij dat we hier niet een hele dag naartoe gegaan zijn. Voor pelgrims zal het vast een bijzondere betekenis hebben, voor ons ziet het er uit als een gewone berg. Jammer ook dat het gecommercialiseerd is en je een voor Chinese begrippen behoorlijk bedrag moet betalen om in de buurt van de berg te komen. Ook de dorpen in de buurt, waar we evt zouden willen overnachten vallen achter de entreezone. We besluiten daarom uit te wijken naar Hor en rijden 40 km om, om de heilige meren te bekijken. De meren zijn prachtig blauw en we hebben eind van de middag precies het goede licht. De Tibetaanse gebedsvlaggen die overal wapperen steken er mooi bij af. De moeite van het omrijden waard.
Hor ligt op 4600m en is een klein dorpje, er is alleen heel basale accommodatie en kamperen is niet echt mogelijk. Er is in het hele dorp geen wc en geen stromend water. Buiten, in de steegjes en achter de huizen is het een groot openbaar toilet. Uitkijken waar je loopt dus. We lossen het maar provisorisch op met een gevonden emmertje voor vannacht.
Vandaag van Zhada naar Hor, een klein Tibetaans dorp. Het weer is zeer veranderlijk van strak blauwe lucht en zon tot zwaar bewolkt, wind en een sneeuwbui. We spotten een wolf, wat we wel bijzonder vinden. Onderweg komen we langs de heilige berg Mount Kailash die we van een afstand bekijken en die ons wat tegenvalt. We zijn dan ook blij dat we hier niet een hele dag naartoe gegaan zijn. Voor pelgrims zal het vast een bijzondere betekenis hebben, voor ons ziet het er uit als een gewone berg. Jammer ook dat het gecommercialiseerd is en je een voor Chinese begrippen behoorlijk bedrag moet betalen om in de buurt van de berg te komen. Ook de dorpen in de buurt, waar we evt zouden willen overnachten vallen achter de entreezone. We besluiten daarom uit te wijken naar Hor en rijden 40 km om, om de heilige meren te bekijken. De meren zijn prachtig blauw en we hebben eind van de middag precies het goede licht. De Tibetaanse gebedsvlaggen die overal wapperen steken er mooi bij af. De moeite van het omrijden waard.
Hor ligt op 4600m en is een klein dorpje, er is alleen heel basale accommodatie en kamperen is niet echt mogelijk. Er is in het hele dorp geen wc en geen stromend water. Buiten, in de steegjes en achter de huizen is het een groot openbaar toilet. Uitkijken waar je loopt dus. We lossen het maar provisorisch op met een gevonden emmertje voor vannacht.
Donderdag 3 oktober
We hebben afgelopen 2 nachten slecht geslapen, zal wel mede te maken hebben met de hoogte(4600m) en dus erg moe. Het heeft vannacht gevroren en het is ook vanmorgen erg koud. De lucht is dreigend. De route van vandaag is niet bijzonder, we stijgen nog even tot ruim 5200m en rijden verder over de hoogvlakte. Het weer is slecht, sneeuwstormen en erg koud, we hebben nauwelijks zicht. In de loop van de middag klaart het wat op met nog hier en daar een bui en enkele donderslag. We hebben de keuze om te overnachten in een vergelijkbaar dorp als gisteren of doorrijden naar een wat groter plaatsje waar volgens Kun een nieuwe accommodatie is geopend met douche en wc. Daar hoeven we niet lang over na te denken, we kiezen voor wat extra comfort met dit weer. Onderweg zien we op de vlakte een paar zandduinen, een vreemde gewaarwording in deze omgeving en in de verte zien we al de Himalayatoppen van Nepal.
We hebben afgelopen 2 nachten slecht geslapen, zal wel mede te maken hebben met de hoogte(4600m) en dus erg moe. Het heeft vannacht gevroren en het is ook vanmorgen erg koud. De lucht is dreigend. De route van vandaag is niet bijzonder, we stijgen nog even tot ruim 5200m en rijden verder over de hoogvlakte. Het weer is slecht, sneeuwstormen en erg koud, we hebben nauwelijks zicht. In de loop van de middag klaart het wat op met nog hier en daar een bui en enkele donderslag. We hebben de keuze om te overnachten in een vergelijkbaar dorp als gisteren of doorrijden naar een wat groter plaatsje waar volgens Kun een nieuwe accommodatie is geopend met douche en wc. Daar hoeven we niet lang over na te denken, we kiezen voor wat extra comfort met dit weer. Onderweg zien we op de vlakte een paar zandduinen, een vreemde gewaarwording in deze omgeving en in de verte zien we al de Himalayatoppen van Nepal.
Vrijdag 4 oktober
En dan loopt alles weer anders dan gedacht gisteravond en vannacht. Na de sneeuw, kou en primitieve accommodatie keken we uit naar een warme douche en wc. Wifi is een leuke bijkomstigheid. We zitten in een nieuw, net in gebruik genomen hotel dat vandaag helemaal vol zit en waar je nu al de de eerste tekenen van verval en slechte bouw ziet. En dan….terwijl San aan het skypen is in de lobby valt de stroom uit en breekt er paniek uit bij het personeel dat driftig heen en weer rent met brandblussers en zaklampen. Een paar harde knallen en steekvlammen volgen uit de elektriciteitsvoorziening van het hotel en we besluiten onze medereizigers te waarschuwen dat ze maar beter uit bed kunnen komen. Uiteindelijk wordt de elektriciteit voor onze helft van het stadje afgesloten om verdere ontploffing en brand te voorkomen en kan iedereen weer naar zijn kamer. En dan zie je het verschil in Chinese en Westerse aanpak. Er wordt verder niets meegedeeld, behalve dat je kunt gaan slapen. Onze gids gaat nog even informeren en geeft aan dat het veilig is omdat alle elektriciteit is afgekoppeld. We krijgen kaarsen, een emmer water om de wc door te spoelen en vanmorgen staan er thermoskannen warm water om ons te wassen en flesjes drinkwater voor de deur van onze kamer. Weg geneugten van een warme douche en wifi. En zo kan het dus maar zo gebeuren dat een halve stad voor een of meer dagen zonder stroom zit alleen omdat in het hotel de boel ontploft.
Vanmorgen is het daarnaast hevig gaan sneeuwen en even vragen we ons af of we ook nog ingesneeuwd raken. We overleggen wat te doen en besluiten na het ontbijt zo snel mogelijk op weg te gaan. We hoeven maar 160 km naar Saga te rijden maar moeten snelheid aanpassen. Onderweg gaat de sneeuw over in natte sneeuw en regen. We zullen het weer moeten afwachten en dan morgen kijken of we de geplande (gedeeeltelijk dirt road)weg kunnen rijden naar de Nepalese grens of een paar honderd km omrijden wat ons volgens de gids 2 dagen extra gaat kosten. Saga is een kruispunt, van hier kun je naar Lhasa of, zoals wij doen, via een doorsteek richting Zangmu, de grensplaats voor Nepal. Het is een levendig stadje, maar helaas een grote blubber omdat de Chinese overheid riolering aan het aanleggen is. Goede zaak, maar de hoteleigenaar laat zich ontvallen dat zijn internetkabel hierbij is doorgesneden en hij al tijden geen internet heeft. Klagen heeft geen zin,dat kan hem uiteindelijk zelfs een arrestatie opleveren. We gaan op souvenirjacht en zien een heel mooi beschilderde kist maar kopen hem uiteindelijk toch niet omdat we dan nog 4 weken met de kist moeten reizen. Nu maar hopen dat we er in India nog een vinden. Terug in het hotel is het ijskoud. Stroom en water doen het alleen tussen 19.30 u en 24.00 u en van 7.00 u tot 9.oou. Even koukleumen dan maar.
En dan loopt alles weer anders dan gedacht gisteravond en vannacht. Na de sneeuw, kou en primitieve accommodatie keken we uit naar een warme douche en wc. Wifi is een leuke bijkomstigheid. We zitten in een nieuw, net in gebruik genomen hotel dat vandaag helemaal vol zit en waar je nu al de de eerste tekenen van verval en slechte bouw ziet. En dan….terwijl San aan het skypen is in de lobby valt de stroom uit en breekt er paniek uit bij het personeel dat driftig heen en weer rent met brandblussers en zaklampen. Een paar harde knallen en steekvlammen volgen uit de elektriciteitsvoorziening van het hotel en we besluiten onze medereizigers te waarschuwen dat ze maar beter uit bed kunnen komen. Uiteindelijk wordt de elektriciteit voor onze helft van het stadje afgesloten om verdere ontploffing en brand te voorkomen en kan iedereen weer naar zijn kamer. En dan zie je het verschil in Chinese en Westerse aanpak. Er wordt verder niets meegedeeld, behalve dat je kunt gaan slapen. Onze gids gaat nog even informeren en geeft aan dat het veilig is omdat alle elektriciteit is afgekoppeld. We krijgen kaarsen, een emmer water om de wc door te spoelen en vanmorgen staan er thermoskannen warm water om ons te wassen en flesjes drinkwater voor de deur van onze kamer. Weg geneugten van een warme douche en wifi. En zo kan het dus maar zo gebeuren dat een halve stad voor een of meer dagen zonder stroom zit alleen omdat in het hotel de boel ontploft.
Vanmorgen is het daarnaast hevig gaan sneeuwen en even vragen we ons af of we ook nog ingesneeuwd raken. We overleggen wat te doen en besluiten na het ontbijt zo snel mogelijk op weg te gaan. We hoeven maar 160 km naar Saga te rijden maar moeten snelheid aanpassen. Onderweg gaat de sneeuw over in natte sneeuw en regen. We zullen het weer moeten afwachten en dan morgen kijken of we de geplande (gedeeeltelijk dirt road)weg kunnen rijden naar de Nepalese grens of een paar honderd km omrijden wat ons volgens de gids 2 dagen extra gaat kosten. Saga is een kruispunt, van hier kun je naar Lhasa of, zoals wij doen, via een doorsteek richting Zangmu, de grensplaats voor Nepal. Het is een levendig stadje, maar helaas een grote blubber omdat de Chinese overheid riolering aan het aanleggen is. Goede zaak, maar de hoteleigenaar laat zich ontvallen dat zijn internetkabel hierbij is doorgesneden en hij al tijden geen internet heeft. Klagen heeft geen zin,dat kan hem uiteindelijk zelfs een arrestatie opleveren. We gaan op souvenirjacht en zien een heel mooi beschilderde kist maar kopen hem uiteindelijk toch niet omdat we dan nog 4 weken met de kist moeten reizen. Nu maar hopen dat we er in India nog een vinden. Terug in het hotel is het ijskoud. Stroom en water doen het alleen tussen 19.30 u en 24.00 u en van 7.00 u tot 9.oou. Even koukleumen dan maar.
Zaterdag 5 oktober
Vandaag beginnen we de dag goed met een Westers ontbijt. Weer eens wat anders dan noedels, rijst of noedelsoep als ontbijt. Ze maken er echt werk van: vers gemalen koffie (voor het eerst in China dat we koffie kunnen bestellen), vers geperst sap en sandwiches met ei, tomaat en komkommer. Heerlijk! Daarna op weg naar Zangmu, de grensplaats met Nepal. De eerste 65 km zijn mudroad met af en toe een stuk wasbord of free massage road zoals ze het hier noemen. Het is een prachtige weg met mooie uitzichten en prachtig kleurenpallet en meren op grote hoogte. Onderweg stoppen we een paar keer om foto’s te maken van de omgeving. Er stoppen ook Chinese auto’s om foto’s te maken,maar niet van de omgeving maar van onze auto’s en van ons, iets wat wel vaker gebeurt. Waarschijnlijk zijn we de meest gefotografeerde auto’s in Westelijk China. Overigens hebben we vanaf Turkije ook geen reizigers meer met eigen auto gezien, dus we zullen wel opvallen. Na 65 km komen we op het asfalt met hier en daar verraderlijke gaten, geulen en waterbakken. Na dagen slapen op 4600m dalen we af naar 2000m en daar kijken we ook wel naar uit: niet meer die ijzige kou, meer zuurstof en beter slapen. Hoewel we geen van allen hoogteziekte hebben gehad merken we wel dat we veel minder energie hebben, kortademig zijn en slechter slapen. Het laatste stuk rijden we over de friendship highway (Lhasa-Kathmandu) door een ruige kloof. Eind van de middag komen we aan in Zangmu, een zeer chaotische en drukke grensplaats. Het kost ons aardig wat tijd om van de bovenstad in de benedenstad te komen en een hotel te vinden. We vinden uiteindelijk een kamer met uitzicht op Nepal en apen voor de deur. We zitten op de derde etage en merken tot onze opluchting dat we hier, op 2000m weer gewoon de trap op kunnen lopen zonder hijgen en pauzes…Morgen de grens over naar Nepal….
Vandaag beginnen we de dag goed met een Westers ontbijt. Weer eens wat anders dan noedels, rijst of noedelsoep als ontbijt. Ze maken er echt werk van: vers gemalen koffie (voor het eerst in China dat we koffie kunnen bestellen), vers geperst sap en sandwiches met ei, tomaat en komkommer. Heerlijk! Daarna op weg naar Zangmu, de grensplaats met Nepal. De eerste 65 km zijn mudroad met af en toe een stuk wasbord of free massage road zoals ze het hier noemen. Het is een prachtige weg met mooie uitzichten en prachtig kleurenpallet en meren op grote hoogte. Onderweg stoppen we een paar keer om foto’s te maken van de omgeving. Er stoppen ook Chinese auto’s om foto’s te maken,maar niet van de omgeving maar van onze auto’s en van ons, iets wat wel vaker gebeurt. Waarschijnlijk zijn we de meest gefotografeerde auto’s in Westelijk China. Overigens hebben we vanaf Turkije ook geen reizigers meer met eigen auto gezien, dus we zullen wel opvallen. Na 65 km komen we op het asfalt met hier en daar verraderlijke gaten, geulen en waterbakken. Na dagen slapen op 4600m dalen we af naar 2000m en daar kijken we ook wel naar uit: niet meer die ijzige kou, meer zuurstof en beter slapen. Hoewel we geen van allen hoogteziekte hebben gehad merken we wel dat we veel minder energie hebben, kortademig zijn en slechter slapen. Het laatste stuk rijden we over de friendship highway (Lhasa-Kathmandu) door een ruige kloof. Eind van de middag komen we aan in Zangmu, een zeer chaotische en drukke grensplaats. Het kost ons aardig wat tijd om van de bovenstad in de benedenstad te komen en een hotel te vinden. We vinden uiteindelijk een kamer met uitzicht op Nepal en apen voor de deur. We zitten op de derde etage en merken tot onze opluchting dat we hier, op 2000m weer gewoon de trap op kunnen lopen zonder hijgen en pauzes…Morgen de grens over naar Nepal….
Tot slot
We zijn China in een stofwolk binnen gekomen en eindigen in de mist.
We zijn China in een stofwolk binnen gekomen en eindigen in de mist.