Zondag 20 oktober
Grensdag Nepal- India
Vanmorgen zonder problemen vertrokken, de auto stuurt weer als vanouds! Het eerste stuk van de weg zit vol gaten maar wordt voor de grens weer beter. Vlak voor de grens is het erg druk, en het lijkt er op alsof mensen rond de grens meer in de marge leven. De grensovergang is als vanouds zeer chaotisch. Het lijkt er op alsof er volledig vrije doorgang is tussen Nepal en India. Mensen gaan met riksja naar de overkant. Geen douane te bekennen, niemand die ons paspoort wil zien. Alleen armed police die probeert de chaos te regelen wat er vooral op neerkomt dat ze staan te schreeuwen of stokslagen uitdelen. Het verkeer tussen beide grensposten staat volledig vast. Har probeert zich een weg hiertussen te banen en San gaat ondertussen in de blubber op zoek naar immigration en douane om het carnet af te laten stempelen en een exitstempel in het paspoort te bemachtigen. Ze kunnen er zelf wel niet om vragen, maar wij verwachten problemen in India in de haven als we ons carnet niet op orde hebben. Het wordt een rondgang langs verschillende kantoortjes die her en der verspreid liggen en waar geen logica in lijkt te zitten. Niemand lijkt te weten wat hij moet doen of durft het stempel te zetten en verwijst weer naar iemand anders. Uiteindelijk is de juiste persoon gevonden, hebben we alle stempels en handtekeningen en kunnen we door naar India. De verkeerschaos is ook ontward en na 1,5 u kunnen we zo India inrijden, ook weer zonder douanecontrole. Ook hier maar weer zelf naar de douane om ons carnet te regelen. In een aftands kantoortje, met 4 man, die allemaal wat op een stoel hangen en kijken hoe 1 man aan het “werk” is, wachten we geduldig af hoe ons hele paspoort en carnet worden overgeschreven in het grote boek, en waar iemand 3 kwartier mee bezig is…. En ondertussen 4 man die op zijn vingers kijken en commentaar geven. We zien er een goede Jiskefet-sketch in. Uiteindelijk zijn we ook hier klaar en kunnen we verder… nou ja verder… De weg is enorm slecht en we halen nog geen gemiddelde van 20 km per uur. Alles staat onder water, staartje cycloon en de weg is vol diepe gaten. Het is enorm opletten op de conditie van de weg, het verkeer en alle mensen die op en naast de weg lopen. Er is geen leeg stukje te vinden. Overal hutjes en mensen. We rijden door tot Motihari, op de kaart een aardige plaats. Maar we worden een beetje moedeloos als we hier aankomen. Weer alleen hutjes, drukte en modderballet. Voor de spoorwegovergang raken we in gesprek met een jongen die goed Engels spreekt om te vragen of we ergens kunnen overnachten en hij weet wel een hotel (kamperen lijkt ons hier geen optie) Hij loodst ons tussen de marktstalletjes door en ineens staan we voor een gloednieuw hotel, eigenlijk nog in aanbouw, maar wel al in gebruik. Waarschijnlijk slapen wij in de enige kamer die “klaar” is. De manager wordt opgetrommeld want buitenlandse gasten wil hij graag zelf ontvangen… en dat zullen we weten. Ongeveer elke 5 minuten klopt hij aan. Dan weer om een fles water te brengen, dan weer warme melk, dan weer om de paspoorten op te halen, terug te brengen, om te vragen hoe lang Har is en of hij speciale oefeningen heeft gedaan op de sportschool om zolang te worden…doodmoe worden we er van. We willen graag wat eten en we bestellen wat gerechten van de menukaart. Waar het restaurant is is ons nog niet helemaal duidelijk… en wat blijkt… hij heeft de gerechten ergens bij een restaurant of stalletje besteld en komt het hoogstpersoonlijk op onze kamer uitserveren…. Er wordt een tafel gebracht en het liefst blijft hij kijken hoe wij eten. San heeft een vegetarische rijstschotel besteld denkt ze, maar het vegetarische blijkt in te houden dat het alleen rijst is ;)… Har daarentegen heeft weer alleen een saus besteld…. Samen komen we weer een heel eind. Als de hele badkamer , inclusief wastafel en wc pot, ‘s avonds vol vliegen zit en we dit bij een van de vele bezoekjes van de manager laten zien is het simpele antwoord: die komen van buiten…..De rest van de avond kijken we wat tv (Mr Bean) en proberen we ons af te sluiten van het lawaai op straat dat de hele avond en nacht blijkt door te gaan. We moeten ons nog een beetje wapenen tegen alle overweldigende prikkels in India maar zien er ook de humor wel van in. Maar het zal geen beslist geen rustig einde van de reis worden….
Vanmorgen zonder problemen vertrokken, de auto stuurt weer als vanouds! Het eerste stuk van de weg zit vol gaten maar wordt voor de grens weer beter. Vlak voor de grens is het erg druk, en het lijkt er op alsof mensen rond de grens meer in de marge leven. De grensovergang is als vanouds zeer chaotisch. Het lijkt er op alsof er volledig vrije doorgang is tussen Nepal en India. Mensen gaan met riksja naar de overkant. Geen douane te bekennen, niemand die ons paspoort wil zien. Alleen armed police die probeert de chaos te regelen wat er vooral op neerkomt dat ze staan te schreeuwen of stokslagen uitdelen. Het verkeer tussen beide grensposten staat volledig vast. Har probeert zich een weg hiertussen te banen en San gaat ondertussen in de blubber op zoek naar immigration en douane om het carnet af te laten stempelen en een exitstempel in het paspoort te bemachtigen. Ze kunnen er zelf wel niet om vragen, maar wij verwachten problemen in India in de haven als we ons carnet niet op orde hebben. Het wordt een rondgang langs verschillende kantoortjes die her en der verspreid liggen en waar geen logica in lijkt te zitten. Niemand lijkt te weten wat hij moet doen of durft het stempel te zetten en verwijst weer naar iemand anders. Uiteindelijk is de juiste persoon gevonden, hebben we alle stempels en handtekeningen en kunnen we door naar India. De verkeerschaos is ook ontward en na 1,5 u kunnen we zo India inrijden, ook weer zonder douanecontrole. Ook hier maar weer zelf naar de douane om ons carnet te regelen. In een aftands kantoortje, met 4 man, die allemaal wat op een stoel hangen en kijken hoe 1 man aan het “werk” is, wachten we geduldig af hoe ons hele paspoort en carnet worden overgeschreven in het grote boek, en waar iemand 3 kwartier mee bezig is…. En ondertussen 4 man die op zijn vingers kijken en commentaar geven. We zien er een goede Jiskefet-sketch in. Uiteindelijk zijn we ook hier klaar en kunnen we verder… nou ja verder… De weg is enorm slecht en we halen nog geen gemiddelde van 20 km per uur. Alles staat onder water, staartje cycloon en de weg is vol diepe gaten. Het is enorm opletten op de conditie van de weg, het verkeer en alle mensen die op en naast de weg lopen. Er is geen leeg stukje te vinden. Overal hutjes en mensen. We rijden door tot Motihari, op de kaart een aardige plaats. Maar we worden een beetje moedeloos als we hier aankomen. Weer alleen hutjes, drukte en modderballet. Voor de spoorwegovergang raken we in gesprek met een jongen die goed Engels spreekt om te vragen of we ergens kunnen overnachten en hij weet wel een hotel (kamperen lijkt ons hier geen optie) Hij loodst ons tussen de marktstalletjes door en ineens staan we voor een gloednieuw hotel, eigenlijk nog in aanbouw, maar wel al in gebruik. Waarschijnlijk slapen wij in de enige kamer die “klaar” is. De manager wordt opgetrommeld want buitenlandse gasten wil hij graag zelf ontvangen… en dat zullen we weten. Ongeveer elke 5 minuten klopt hij aan. Dan weer om een fles water te brengen, dan weer warme melk, dan weer om de paspoorten op te halen, terug te brengen, om te vragen hoe lang Har is en of hij speciale oefeningen heeft gedaan op de sportschool om zolang te worden…doodmoe worden we er van. We willen graag wat eten en we bestellen wat gerechten van de menukaart. Waar het restaurant is is ons nog niet helemaal duidelijk… en wat blijkt… hij heeft de gerechten ergens bij een restaurant of stalletje besteld en komt het hoogstpersoonlijk op onze kamer uitserveren…. Er wordt een tafel gebracht en het liefst blijft hij kijken hoe wij eten. San heeft een vegetarische rijstschotel besteld denkt ze, maar het vegetarische blijkt in te houden dat het alleen rijst is ;)… Har daarentegen heeft weer alleen een saus besteld…. Samen komen we weer een heel eind. Als de hele badkamer , inclusief wastafel en wc pot, ‘s avonds vol vliegen zit en we dit bij een van de vele bezoekjes van de manager laten zien is het simpele antwoord: die komen van buiten…..De rest van de avond kijken we wat tv (Mr Bean) en proberen we ons af te sluiten van het lawaai op straat dat de hele avond en nacht blijkt door te gaan. We moeten ons nog een beetje wapenen tegen alle overweldigende prikkels in India maar zien er ook de humor wel van in. Maar het zal geen beslist geen rustig einde van de reis worden….
Maandag 21 oktober: naar Gaya
We hebben gisteren ervaren hoe het is om in India te rijden: chaos! We hebben ons doel dan ook bijgesteld en we willen donderdag in Kolkata (onder de Britten: Calcutta) zijn. Dit betekent dat we vandaag proberen Gaya te bereiken, ongeveer 250 km rijden. We vertrekken rond een uur of 8 en de weg lijkt een stuk beter, we hebben zelfs een stuk tolweg! Niemand te bekennen hier. We rijden de eerste stad binnen en dan begint het gedonder: een kruispunt waar iedereen tegelijk over wil. We proberen maar een beetje mee te gaan met de stroom, maar binnen de kortste keren ontstaat er naast de weg een nieuwe stroom auto's, bussen en vrachtwagens, die allemaal het plekje net voor ons opeisen en daarbij alles wat ze hebben inzetten. Het principe hier is overigens links rijden, maar het kan natuurlijk dat er rechts meer plek is: dat gat wordt dan natuurlijk ook gevuld, ongeacht wat er van de andere kant komt. We worden aardig doof van al het getoeter met luchthoorns. Na anderhalf uur hebben we eindelijk het kruispunt achter de rug. Ons gemiddelde is gezakt tot zo'n 25 km per uur.
Dat wordt in de loop van de dag niet veel beter, want na elk stukje "snelle" weg volgt een dorp of stadje met soortgelijke problemen.
Het is 6 uur 's avonds als we Gaya binnenrijden. 10 uur voor 250 km! Morgen verder.....
We hebben gisteren ervaren hoe het is om in India te rijden: chaos! We hebben ons doel dan ook bijgesteld en we willen donderdag in Kolkata (onder de Britten: Calcutta) zijn. Dit betekent dat we vandaag proberen Gaya te bereiken, ongeveer 250 km rijden. We vertrekken rond een uur of 8 en de weg lijkt een stuk beter, we hebben zelfs een stuk tolweg! Niemand te bekennen hier. We rijden de eerste stad binnen en dan begint het gedonder: een kruispunt waar iedereen tegelijk over wil. We proberen maar een beetje mee te gaan met de stroom, maar binnen de kortste keren ontstaat er naast de weg een nieuwe stroom auto's, bussen en vrachtwagens, die allemaal het plekje net voor ons opeisen en daarbij alles wat ze hebben inzetten. Het principe hier is overigens links rijden, maar het kan natuurlijk dat er rechts meer plek is: dat gat wordt dan natuurlijk ook gevuld, ongeacht wat er van de andere kant komt. We worden aardig doof van al het getoeter met luchthoorns. Na anderhalf uur hebben we eindelijk het kruispunt achter de rug. Ons gemiddelde is gezakt tot zo'n 25 km per uur.
Dat wordt in de loop van de dag niet veel beter, want na elk stukje "snelle" weg volgt een dorp of stadje met soortgelijke problemen.
Het is 6 uur 's avonds als we Gaya binnenrijden. 10 uur voor 250 km! Morgen verder.....
Dinsdag 22 oktober
We starten de dag met wat regeldingen zoals geld wisselen, wat nog een hele opgave blijkt. San probeert het bij de bank, maar die wil geen buitenlands geld wisselen. Uiteindelijk beidt iemand aan even mee te gaan naar een wisselkantoor. San krijgt een lift aangeboden op de motor. Het wisselkantoor blijkt ergens driehoog achter gevestigd en het lukt om zowel Nepalees geld als dollars te wisselen maar het kost tijd...alles moet weer geregistreerd, gecheckt en gedubbelcheckt...paspoort, visum, beroep etc etc....
Vandaag een super snelweg richting Kolkata. Een beetje oppassen voor overstekende koeien en mensen maar het rijdt eindelijk een dag lekker door. We stoppen zo'n 200 km voor Kolkata. We hopen hier de info te ontvangen waar we ons met de auto moeten melden,zodat we een richting kunnen kiezen en niet te ver de stad in hoeven. De haven schijnt nog zo'n 70 a 80 km voorbij Kolkata te liggen, maar wellicht moeten we ons eerst bij een kantoor in de stad melden en de papierwinkel afhandelen. We wachten nadere instructies af.
We benutten de middag om onze spullen over te pakken in rugzakken zodat we de auto kunnen achterlaten met spullen die we niet meer nodig hebben tot eind december, als we de auto in Rotterdam kunnen ophalen.
Morgen nog even de laatste dingen er uit halen (overgebleven blikken eten)en schoonmaken en we zijn klaar om de auto aan de douane over te dragen. Hopelijk lukt dat donderdag zodat we daarna nog tijd hebben om Kolkata te bezoeken en misschien naar een eiland voor de kust te gaan.
We starten de dag met wat regeldingen zoals geld wisselen, wat nog een hele opgave blijkt. San probeert het bij de bank, maar die wil geen buitenlands geld wisselen. Uiteindelijk beidt iemand aan even mee te gaan naar een wisselkantoor. San krijgt een lift aangeboden op de motor. Het wisselkantoor blijkt ergens driehoog achter gevestigd en het lukt om zowel Nepalees geld als dollars te wisselen maar het kost tijd...alles moet weer geregistreerd, gecheckt en gedubbelcheckt...paspoort, visum, beroep etc etc....
Vandaag een super snelweg richting Kolkata. Een beetje oppassen voor overstekende koeien en mensen maar het rijdt eindelijk een dag lekker door. We stoppen zo'n 200 km voor Kolkata. We hopen hier de info te ontvangen waar we ons met de auto moeten melden,zodat we een richting kunnen kiezen en niet te ver de stad in hoeven. De haven schijnt nog zo'n 70 a 80 km voorbij Kolkata te liggen, maar wellicht moeten we ons eerst bij een kantoor in de stad melden en de papierwinkel afhandelen. We wachten nadere instructies af.
We benutten de middag om onze spullen over te pakken in rugzakken zodat we de auto kunnen achterlaten met spullen die we niet meer nodig hebben tot eind december, als we de auto in Rotterdam kunnen ophalen.
Morgen nog even de laatste dingen er uit halen (overgebleven blikken eten)en schoonmaken en we zijn klaar om de auto aan de douane over te dragen. Hopelijk lukt dat donderdag zodat we daarna nog tijd hebben om Kolkata te bezoeken en misschien naar een eiland voor de kust te gaan.
Privacy in India
Zodra we de auto ergens stoppen hebben we meteen een horde mensen om ons heen. De achterdeur openen om iets te pakken betekent meteen 50 paar nieuwsgierige blikken die het liefst allemaal mee naar binnen willen in de auto om even te kijken. Vanavond overnachten we in een klein dorp, Asansol en we hebben weer veel bekijks. Waar kom je vandaan, waar ga je heen,hoe lang blijf je en ondertussen naar binnen gluren... Een jongen die met zijn fiets voor ons stopt, zijn fiets op slot zet en alleen "HELLO" door het raam roept, zijn fiets weer van het slot haalt en weer verder fietst... Een groep mannen die een cementcongres heeft en in de pauze allemaal even het naadje van de kous willen weten en de auto willen zien...
We gaan vanavond heel lekker eten en ook hier weer hetzelfde verhaal. 4 paar starende ogen op ons gericht. Ze blijven ons maar aanstaren en doen verschrikkelijk hun best en San krijgt bijna de slappe lach omdat een van hen wel erg lijkt op Manuel van Fawlty towers. Het is vermoeiend maar we geven ons er maar aan over .Uiteindelijk de manager die naar ons toe komt en aangeeft dat hij onze auto heeft gezien die heel mooi is maar dat hij eigenlijk heel graag wil zien hoe de auto er van binnen uitziet, want ja dat zie je er aan de buitenkant niet aan af. En niet alleen hij,maar eigenlijk is iedereen in het restaurant benieuwd en of we morgen niet een demonstratie kunnen geven voor het personeel, alsjeblieft, dankjewel....
We wennen er al aan dat we constant mensen om ons een hebben die alles van zo dichtbij mogelijk willen zien en weten en onze persoonlijke ruimte wordt ingeperkt. Maar we geven ons er maar aan over.
Woensdag 23 oktober Kolkata
Vanmorgen de eerste kijkers in de auto. En dan ook echt in de auto! San doet de deur open en gelijk klimt er iemand naar binnen om even rond te kijken en kisten open te trekken. Verder onschuldig, maar toch. Persoonlijke ruimte heeft hier een andere betekenis.
Nadat we alles hebben ingepakt, vertrekken we naar Kolkata. De weg is prima, we zien zelfs de eerste stoplichten in India en voor wie het verschil tussen rood en groen niet ziet staat er ook nog een extra verkeersregelaar. We zijn rond een uur of 1 in de stad. De navigatie door de stad gaat prima met ons kaartenboekje en we zijn rond 2 uur bij het straatje met hotels die we op het oog hebben. Har blijft bij de auto, San gaat op zoek naar een hotel. Het lukt om een hotel met parkeerplaats te regelen. Daarna vertrekken we naar de lokale agent die ons gaat helpen met verschepen van de auto. Het kantoor is 20 minuten lopen van ons hotel. Zien we gelijk wat van de stad. Alles lijkt in orde, en het gaat boven verwachting soepel. Morgen gaan we de auto in de container rijden, hangen er een slot op en de agent gaat de douaneformaliteiten voor ons regelen en zorgt dat de papieren weer in het hotel worden afgeleverd. We hoeven ook niet naar de internationale haven 80 km verderop. Laden kan hier vlakbij in een binnenhaven. Het enige wat we echt goed geregeld moeten hebben is een stempel in het carnet en de agent geeft aan dat hij dit voor ons vertrek gaat regelen. De douaneformaliteiten nemen zo'n 15 dagen in beslag en de auto is naar verwachting eerste helft van december in de Rotterdamse haven. So far so good.
Alles zo goed als geregeld dus, alleen jammer dat het einde van de reis nu echt in zicht komt.
ps. we snappen nu wel waarom Moeder Theresa hier haar thuisbasis had.
Vanmorgen de eerste kijkers in de auto. En dan ook echt in de auto! San doet de deur open en gelijk klimt er iemand naar binnen om even rond te kijken en kisten open te trekken. Verder onschuldig, maar toch. Persoonlijke ruimte heeft hier een andere betekenis.
Nadat we alles hebben ingepakt, vertrekken we naar Kolkata. De weg is prima, we zien zelfs de eerste stoplichten in India en voor wie het verschil tussen rood en groen niet ziet staat er ook nog een extra verkeersregelaar. We zijn rond een uur of 1 in de stad. De navigatie door de stad gaat prima met ons kaartenboekje en we zijn rond 2 uur bij het straatje met hotels die we op het oog hebben. Har blijft bij de auto, San gaat op zoek naar een hotel. Het lukt om een hotel met parkeerplaats te regelen. Daarna vertrekken we naar de lokale agent die ons gaat helpen met verschepen van de auto. Het kantoor is 20 minuten lopen van ons hotel. Zien we gelijk wat van de stad. Alles lijkt in orde, en het gaat boven verwachting soepel. Morgen gaan we de auto in de container rijden, hangen er een slot op en de agent gaat de douaneformaliteiten voor ons regelen en zorgt dat de papieren weer in het hotel worden afgeleverd. We hoeven ook niet naar de internationale haven 80 km verderop. Laden kan hier vlakbij in een binnenhaven. Het enige wat we echt goed geregeld moeten hebben is een stempel in het carnet en de agent geeft aan dat hij dit voor ons vertrek gaat regelen. De douaneformaliteiten nemen zo'n 15 dagen in beslag en de auto is naar verwachting eerste helft van december in de Rotterdamse haven. So far so good.
Alles zo goed als geregeld dus, alleen jammer dat het einde van de reis nu echt in zicht komt.
ps. we snappen nu wel waarom Moeder Theresa hier haar thuisbasis had.
Donderdag 24 oktober: container laden
Vandaag staat in het teken van het laden van de auto voor verscheping. Vanmorgen de auto klaar gemaakt en alle spullen die we nog nodig denken te hebben er uit gehaald en de spullen die we niet meer nodig hebben in de auto gepakt. We houden 2 flinke rugzakken en wat kleine tasjes over die we vanaf nu al backpackend moeten meenemen. We boeken over naar een ander hotel dat meer past bij onze status als backpacker, want we hebben geen safe parking meer nodig. Als we met onze spullen verhuizen lopen we een enorme walm in, en vragen wat het is....het blijkt een soort collectieve malaria en denge bestrijding te zijn: de hele straat wordt flink met insecticiden beneveld en wij ademen die rotzooi dus ook in....
Dan begint het wachten op het telefoontje dat de container geladen kan worden. Om 16.00 u krijgen we bericht dat er iemand naar ons onderweg is die ons zal begeleiden naar de haven. Om 16.30 u kunnen we vertrekken. Hij blijkt nauwelijks Engels te spreken en heeft een collega op de motor bij zich die voor ons uit zal rijden. We balen wel een beetje dat het al zo laat is want om 17.15 u is het hier donker en rijden in het donker is in India geen pretje: niemand heeft lichten aan, er lopen koeien en mensen op de weg, er rijden karren en je ziet nauwelijks iets. Maar het is niet anders.
De motorrijder heeft er flink de sokken in en zigzagt door het verkeer, iets wat wij met onze auto niet kunnen en het kost dan ook veel moeite om te zien waar hij heen gaat. Onze bijrijder haalt links en rechts in het Engels door elkaar waardoor we nogal eens verkeerd voorsorteren en op het allerlaatste moment, als het eigenlijk niet meer kan, van richting moeten wisselen. We rijden een heel stuk door de stad en constateren dat er heel wat plekken zijn waar je liever niet komt : sloppenwijken, mensen die onder de brug leven, mensen die in de berm tussen het vuilnis liggen. Maar ook dat is Kolkata. En kleine groep mensen die het goed gaat en waar de economie op lijkt te draaien (en waar alle advertenties op gericht zijn, bijvoorbeeld voor huizen met een zwembad op het dak....) en een veel en veel grotere groep mensen die in de marge leven, geen huis en eten hebben en moeten vechten voor hun bestaan. Het contrast is enorm en het voelt niet goed. Uiteindelijk komen we in het donker in de haven aan en dit is echt not the place to be, later horen we van de agent dat het ook absoluut niet de bedoeling was dat San hier mee naartoe zou gaan, want het is niet vertrouwd. Waar wij hadden verwacht dat de warehouse van de agent een afgesloten terrein zou zijn blijkt het een open gebied, zonder beheerder, één grote puinhoop, overal een enorme blubberbende en stikdonker. Het duurt een tijdje voor onze container gevonden is en we kunnen laden. We zijn duidelijk not dressed for the occasion op slippers. Terwijl Har de auto in de container laadt heeft San zo'n 20 starende mannen om zich heen. Als San vervolgens ook nog eens tot boven haar enkels wegzakt in de blub worden er wel emmers water aangerukt om de ergste viezigheid weg te spoelen. De schoenen zijn waarschijnlijk niet meer te redden, dus helaas moeten er morgen nieuwe gekocht worden ;) We willen het liefst zo snel mogelijk weg uit het havengebied, maar willen ook zeker weten dat de auto vastgesjord wordt in de container. Op advies van onze Nederlandse agent nemen we een ketting met hangslot mee om de container af te sluiten en de sleutel bij de beheerder af te geven... Daar wordt hier hartelijk om gelachen, enerzijds vanwege het slot, anderzijds omdat er helemaal geen beheerder is. Uiteindelijk regelt de agent een taxi zodat we weer terug kunnen naar de stad (hier een taxi vinden die stopt is onbegonnen werk). We moeten er maar op vertrouwen dat het nu goedkomt en de container wordt afgesloten. We hebben niet de indruk dat de douane nog echt een controle uitvoert, die gaan hun schoenen hier niet vuil aan maken en we hoeven ook geen sleutel van de autonachter te laten.
Tot nu toe worden alle afspraken met onze plaatselijke agent nagekomen en we gaan er van uit dat we ons carnet en douanepapieren ook op tijd terug hebben, voor we zelf weer naar Nederland gaan.Tijd om nog een paar dagen als toerist de stad te verkennen dus.
Vandaag staat in het teken van het laden van de auto voor verscheping. Vanmorgen de auto klaar gemaakt en alle spullen die we nog nodig denken te hebben er uit gehaald en de spullen die we niet meer nodig hebben in de auto gepakt. We houden 2 flinke rugzakken en wat kleine tasjes over die we vanaf nu al backpackend moeten meenemen. We boeken over naar een ander hotel dat meer past bij onze status als backpacker, want we hebben geen safe parking meer nodig. Als we met onze spullen verhuizen lopen we een enorme walm in, en vragen wat het is....het blijkt een soort collectieve malaria en denge bestrijding te zijn: de hele straat wordt flink met insecticiden beneveld en wij ademen die rotzooi dus ook in....
Dan begint het wachten op het telefoontje dat de container geladen kan worden. Om 16.00 u krijgen we bericht dat er iemand naar ons onderweg is die ons zal begeleiden naar de haven. Om 16.30 u kunnen we vertrekken. Hij blijkt nauwelijks Engels te spreken en heeft een collega op de motor bij zich die voor ons uit zal rijden. We balen wel een beetje dat het al zo laat is want om 17.15 u is het hier donker en rijden in het donker is in India geen pretje: niemand heeft lichten aan, er lopen koeien en mensen op de weg, er rijden karren en je ziet nauwelijks iets. Maar het is niet anders.
De motorrijder heeft er flink de sokken in en zigzagt door het verkeer, iets wat wij met onze auto niet kunnen en het kost dan ook veel moeite om te zien waar hij heen gaat. Onze bijrijder haalt links en rechts in het Engels door elkaar waardoor we nogal eens verkeerd voorsorteren en op het allerlaatste moment, als het eigenlijk niet meer kan, van richting moeten wisselen. We rijden een heel stuk door de stad en constateren dat er heel wat plekken zijn waar je liever niet komt : sloppenwijken, mensen die onder de brug leven, mensen die in de berm tussen het vuilnis liggen. Maar ook dat is Kolkata. En kleine groep mensen die het goed gaat en waar de economie op lijkt te draaien (en waar alle advertenties op gericht zijn, bijvoorbeeld voor huizen met een zwembad op het dak....) en een veel en veel grotere groep mensen die in de marge leven, geen huis en eten hebben en moeten vechten voor hun bestaan. Het contrast is enorm en het voelt niet goed. Uiteindelijk komen we in het donker in de haven aan en dit is echt not the place to be, later horen we van de agent dat het ook absoluut niet de bedoeling was dat San hier mee naartoe zou gaan, want het is niet vertrouwd. Waar wij hadden verwacht dat de warehouse van de agent een afgesloten terrein zou zijn blijkt het een open gebied, zonder beheerder, één grote puinhoop, overal een enorme blubberbende en stikdonker. Het duurt een tijdje voor onze container gevonden is en we kunnen laden. We zijn duidelijk not dressed for the occasion op slippers. Terwijl Har de auto in de container laadt heeft San zo'n 20 starende mannen om zich heen. Als San vervolgens ook nog eens tot boven haar enkels wegzakt in de blub worden er wel emmers water aangerukt om de ergste viezigheid weg te spoelen. De schoenen zijn waarschijnlijk niet meer te redden, dus helaas moeten er morgen nieuwe gekocht worden ;) We willen het liefst zo snel mogelijk weg uit het havengebied, maar willen ook zeker weten dat de auto vastgesjord wordt in de container. Op advies van onze Nederlandse agent nemen we een ketting met hangslot mee om de container af te sluiten en de sleutel bij de beheerder af te geven... Daar wordt hier hartelijk om gelachen, enerzijds vanwege het slot, anderzijds omdat er helemaal geen beheerder is. Uiteindelijk regelt de agent een taxi zodat we weer terug kunnen naar de stad (hier een taxi vinden die stopt is onbegonnen werk). We moeten er maar op vertrouwen dat het nu goedkomt en de container wordt afgesloten. We hebben niet de indruk dat de douane nog echt een controle uitvoert, die gaan hun schoenen hier niet vuil aan maken en we hoeven ook geen sleutel van de autonachter te laten.
Tot nu toe worden alle afspraken met onze plaatselijke agent nagekomen en we gaan er van uit dat we ons carnet en douanepapieren ook op tijd terug hebben, voor we zelf weer naar Nederland gaan.Tijd om nog een paar dagen als toerist de stad te verkennen dus.
Onze laatste week in Kolkata....een impressie
Vrijdag 25 oktober
Vrijdag 25 oktober
Zaterdag 26 oktober Kolkata: Wateroverlast
En dan regent het in Kolkata. Wat vrijdagavond begint als "drizzling rain" (volgens de restauranthouder), ontwikkelt zich al snel als een hoosbui, die de hele nacht en ochtend aanhoudt. Als we uiteindelijk besluiten om toch maar te gaan ontbijten, zien we daar maar weer snel van af als we beneden komen. De straat staat onder water, ruim 30 cm, en het water golft af en toe de lobby in als er een auto langsrijdt. We gaan terug naar onze kamer en bestellen ontbijt via de roomservice.....Overigens zit het restaurant niet in het hotel. Dus er moet toch iemand door dit weer naar buiten om een ontbijtje te bezorgen...
Voorlopig zitten we nog wel een tijdje vast in op onze kamer. Komende 2 dagen wordt er nog veel meer regen verwacht. We willen er liever niet over nadenken wat er allemaal in het water drijft, gezien al het afval en de uitwerpselen die hier op straat liggen.
http://nos.nl/artikel/567433-india-geteisterd-door-hevige-regen.html
En dan regent het in Kolkata. Wat vrijdagavond begint als "drizzling rain" (volgens de restauranthouder), ontwikkelt zich al snel als een hoosbui, die de hele nacht en ochtend aanhoudt. Als we uiteindelijk besluiten om toch maar te gaan ontbijten, zien we daar maar weer snel van af als we beneden komen. De straat staat onder water, ruim 30 cm, en het water golft af en toe de lobby in als er een auto langsrijdt. We gaan terug naar onze kamer en bestellen ontbijt via de roomservice.....Overigens zit het restaurant niet in het hotel. Dus er moet toch iemand door dit weer naar buiten om een ontbijtje te bezorgen...
Voorlopig zitten we nog wel een tijdje vast in op onze kamer. Komende 2 dagen wordt er nog veel meer regen verwacht. We willen er liever niet over nadenken wat er allemaal in het water drijft, gezien al het afval en de uitwerpselen die hier op straat liggen.
http://nos.nl/artikel/567433-india-geteisterd-door-hevige-regen.html
Zondag 27 oktober: Uitgaansdag
Uitgaansdag,maar niet voor iedereen. En wat doen wij? Het water is weer gezakt en de stad weer grotendeels opgedroogd, de rotzooi overal achterlatend. Onze internet in het hotel ligt er al 2 dagen uit vanwege de wateroverlast. We maken een stadswandeling, lopen door het grootste park van Calcutta (groter dan Central Park NY), bezoeken het Victoria Memorial Museum, gaan eindeloos vaak gevraagd en ongevraagd op de foto met Indiërs die ook een dagje uit hebben en maken zelf ook foto’s, drinken een biertje (met wifi). We eindigen de dag met James Bond’s Skyfall op tv, waarvan al dagenlang vooraankondigen te zien zijn.
Uitgaansdag,maar niet voor iedereen. En wat doen wij? Het water is weer gezakt en de stad weer grotendeels opgedroogd, de rotzooi overal achterlatend. Onze internet in het hotel ligt er al 2 dagen uit vanwege de wateroverlast. We maken een stadswandeling, lopen door het grootste park van Calcutta (groter dan Central Park NY), bezoeken het Victoria Memorial Museum, gaan eindeloos vaak gevraagd en ongevraagd op de foto met Indiërs die ook een dagje uit hebben en maken zelf ook foto’s, drinken een biertje (met wifi). We eindigen de dag met James Bond’s Skyfall op tv, waarvan al dagenlang vooraankondigen te zien zijn.
Maandag 28 oktober
70 procent van de douaneformaliteiten auto afgehandeld. Als het meezit morgen de laatste 30 procent en kan de container verzegeld. Daarna nog 3 a 4 dagen opslag en dan kan de auto op de boot. In tegenstelling tot eerdere afspraken doet de douane nu moeilijk over het teruggeven van het Carnet de passage; de douane wil het Carnet pas stempelen en teruggeven als de auto op de boot staat...maar dan zijn wij al weg uit India. Onderhandelen hierover is niet mogelijk en dus maar een mail gestuurd naar onze agent in Nederland hoe we dit oplossen... Enige oplossing lijkt papieren laten opsturen per koerier, maar dan geven we de verantwoordelijkheid volledig uit handen en hebben wij een probleem met de douane in Nederland als het misgaat. Dus ook een mail gestuurd naar de ADAC om te checken of het Carnet onbeheerd mag blijven. We wachten het antwoord nog even af. Daarbij...een afspraak lijkt hier pas een afspraak als hij daadwerkelijk is nagekomen...
70 procent van de douaneformaliteiten auto afgehandeld. Als het meezit morgen de laatste 30 procent en kan de container verzegeld. Daarna nog 3 a 4 dagen opslag en dan kan de auto op de boot. In tegenstelling tot eerdere afspraken doet de douane nu moeilijk over het teruggeven van het Carnet de passage; de douane wil het Carnet pas stempelen en teruggeven als de auto op de boot staat...maar dan zijn wij al weg uit India. Onderhandelen hierover is niet mogelijk en dus maar een mail gestuurd naar onze agent in Nederland hoe we dit oplossen... Enige oplossing lijkt papieren laten opsturen per koerier, maar dan geven we de verantwoordelijkheid volledig uit handen en hebben wij een probleem met de douane in Nederland als het misgaat. Dus ook een mail gestuurd naar de ADAC om te checken of het Carnet onbeheerd mag blijven. We wachten het antwoord nog even af. Daarbij...een afspraak lijkt hier pas een afspraak als hij daadwerkelijk is nagekomen...
Maandagavond en nacht
28 oktober: Ziekenboeg
Har is vandaag flink ziek geworden. Zo ziek dat San om 23.00u een arts regelt. Binnen een half uur is er een perfect Engelssprekende arts die zijn opleiding in Londen heeft gevolgd en verschillende keren in Amsterdam is geweest. Als Har niet binnen een paar uur opknapt moet hij vannacht nog worden opgenomen vanwege uitdroging. De arts is dwingend in zijn manier van handelen…do I make myself clear…so repeat what I said… en geeft het hotelpersoneel bevelen. Ze moeten zorgen dat de medicijnen vannacht nog geleverd worden. I’m the doctor that is my job,you take care of the medicine… that is your job now. Een van de jongens van het hotel wil (moet)apotheken langs en San biedt aan mee te gaan, al is het maar om te betalen. Order van de arts: klop op de deur,maak ze wakker en zorg dat die medicijnen er komen. Bij de eerste apotheek weigert de bewaker om te openen en de volgende 4 apotheken moeten we iemand wakker schudden en allemaal hebben ze maar een deel van de voorgeschreven medicijnen. Uiteindelijk hebben we alles, op 1, de belangrijkste, na. San moet ’s nachts nog een keer contact opnemen met de arts om te laten weten hoe het gaat en of de medicijnen binnen zijn. I’m there for my patients… Aanvankelijk vindt de arts dat het hotel verder moet zoeken en niet genoeg gedaan heeft maar San geeft aan dat het hotel alles gedaan heeft en niet meer kon doen, dat het haar voorstel was om de zoektocht te staken. Het is inmiddels 2 uur.
Het wordt ons duidelijk dat voor een zieke buitenlander alles op alles moet worden gezet en het een arts zelfs zijn baan kan kosten als het niet goed komt. Hij vraagt ook wel 5 keer of we tevreden zijn en om in procenten onze tevredenheid uit te drukken….
Nu maar hopen dat de medicijnen aanslaan. San maakt Har hoogst persoonlijk telkens wakker om de fles ORS in kleine slokjes leeg te drinken om te voorkomen dat hij vannacht of morgen aan het infuus moet. Morgenochtend als eerste een bloedtest. Calcutta schijnt berucht t zijn voor Malaria en Dengue en daar wordt als eerste aan gedacht.
’s Nachts door Calcutta is overigens geen pretje. Het eerste stuk wordt lopend afgelegd want volgens de jongen van het hotel is het dichtbij, maar San voelt zich niet veilig en het blijkt veel verder dan gedacht. Daarna maar verder per taxi. Overal liggen mensen op de grond, zij aan zij te slapen op te stoep, of op provisorische veldbedjes. Verder zijn de straten, op de zwerfhonden na, uitgestorven. Er rijden nog een paar auto’s rond, zonder licht en sommigen lijken wedstrijdjes te doen. Op verschillende kruispunten roadblocks van de politie. Geen fijne plek om ’s nachts te zijn en San is dan ook blij dit niet alleen te hoeven doen.
Har is vandaag flink ziek geworden. Zo ziek dat San om 23.00u een arts regelt. Binnen een half uur is er een perfect Engelssprekende arts die zijn opleiding in Londen heeft gevolgd en verschillende keren in Amsterdam is geweest. Als Har niet binnen een paar uur opknapt moet hij vannacht nog worden opgenomen vanwege uitdroging. De arts is dwingend in zijn manier van handelen…do I make myself clear…so repeat what I said… en geeft het hotelpersoneel bevelen. Ze moeten zorgen dat de medicijnen vannacht nog geleverd worden. I’m the doctor that is my job,you take care of the medicine… that is your job now. Een van de jongens van het hotel wil (moet)apotheken langs en San biedt aan mee te gaan, al is het maar om te betalen. Order van de arts: klop op de deur,maak ze wakker en zorg dat die medicijnen er komen. Bij de eerste apotheek weigert de bewaker om te openen en de volgende 4 apotheken moeten we iemand wakker schudden en allemaal hebben ze maar een deel van de voorgeschreven medicijnen. Uiteindelijk hebben we alles, op 1, de belangrijkste, na. San moet ’s nachts nog een keer contact opnemen met de arts om te laten weten hoe het gaat en of de medicijnen binnen zijn. I’m there for my patients… Aanvankelijk vindt de arts dat het hotel verder moet zoeken en niet genoeg gedaan heeft maar San geeft aan dat het hotel alles gedaan heeft en niet meer kon doen, dat het haar voorstel was om de zoektocht te staken. Het is inmiddels 2 uur.
Het wordt ons duidelijk dat voor een zieke buitenlander alles op alles moet worden gezet en het een arts zelfs zijn baan kan kosten als het niet goed komt. Hij vraagt ook wel 5 keer of we tevreden zijn en om in procenten onze tevredenheid uit te drukken….
Nu maar hopen dat de medicijnen aanslaan. San maakt Har hoogst persoonlijk telkens wakker om de fles ORS in kleine slokjes leeg te drinken om te voorkomen dat hij vannacht of morgen aan het infuus moet. Morgenochtend als eerste een bloedtest. Calcutta schijnt berucht t zijn voor Malaria en Dengue en daar wordt als eerste aan gedacht.
’s Nachts door Calcutta is overigens geen pretje. Het eerste stuk wordt lopend afgelegd want volgens de jongen van het hotel is het dichtbij, maar San voelt zich niet veilig en het blijkt veel verder dan gedacht. Daarna maar verder per taxi. Overal liggen mensen op de grond, zij aan zij te slapen op te stoep, of op provisorische veldbedjes. Verder zijn de straten, op de zwerfhonden na, uitgestorven. Er rijden nog een paar auto’s rond, zonder licht en sommigen lijken wedstrijdjes te doen. Op verschillende kruispunten roadblocks van de politie. Geen fijne plek om ’s nachts te zijn en San is dan ook blij dit niet alleen te hoeven doen.
Dinsdag 29 oktober Goed nieuws uit de ziekenboeg
Vanmorgen is er eigenlijk weinig veranderd. San loopt naar het Hospital voor Eastern diseases om een bloedtest aan te vragen. Het is meteen in de hal al stampvol en achteraan aansluiten in de rij. Ineens wordt er geroepen: Hey you Western woman, come first en iedereen in de rij schijnt het heel normaal te vinden dat ik voor mag. Afspraak gemaakt voor een test in het hotel en binnen 3 kwartier is er iemand. Hij doet zijn best om de gegevens rond 3 uur vanmiddag verzameld te hebben. San gaat nog een ronde apotheken doen om te kijken of de antibiotica te vinden is maar dat lukt niet. Eerst een hoopvol, ja, dat hebben we, vervolgens lege doosjes. Sowieso is het systeem moeilijk te volgen. De apotheken zijn van onder tot boven vol gestapeld met doosjes en ze lijken alle doosjes na te lopen op zoek naar dat ene pilletje. Uiteindelijk belt San maar de arts vanuit de apotheek en krijgt de apotheker andere zoekinstructies en wordt er iets te voorschijn getoverd. Na overleg met de arts besluiten we eind van de ochtend toch naar het ziekenhuis t gaan omdat Har niet lijkt op te knappen. Ook hier weer een overvolle hal als je binnenkomt (waarom staan al die mensen daar?), maar ook hier weer voorrang want een speciale internationale desk. het duurt evengoed anderhalf uur voordat alle formaliteiten zijn geregeld. San moet uiteindelijk mee naar de ander kant van het ziekenhuis voor ook weer formaliteiten zoals aanbetalingen en verdeling van de kamers. Dit is een heel aparte ervaring. Bewaker voor de deur omdat er allemaal mensen staan die naar binnen willen en iets roepen. San wordt er weer vakkundig langs geloodst. Het lijkt hier geen ziekenhuisdesk maar aandelenhandel. Hier worden de kamers verdeeld, mannen met ieder minimaal 2 telefoons, door elkaar roepend. Uiteindelijk weet San een eenpersoonskamer te regelen (de suite en topsuite was uiteraard ook beschikbaar maar dat doen we toch maar niet). Eenmaal op de kamer verdringen de verpleegkundigen zich om het bed. Iedere 5 minuten iemand anders, allemaal met dezelfde vraag of opdracht en wel 5 keer wordt uitgelegd hoe het servicebelletje werkt. Eind van de middag de verlossende uitslag: geen dengue of malaria maar een voedselvergiftiging met uitdroging waardoor een aantal dingen niet goed meer werken. Maar de verwachting is dat dit met een infuus met vocht en medicijnencocktail goed te verhelpen is, en Har voelt zich ook wat beter, al wordt vanavond wel duidelijk dat morgen ontslag te vroeg is en we de vlucht naar Nederland moeten cancellen. Lekker klusje voor San vanavond.
Terwijl Har dacht heel voorzichtig te zijn met eten door alleen vegetarisch te eten, horen we in het ziekenhuis dat je juist van groente hier heel ziek kunt worden.Beter goed gebakken vlees dan groente die in vervuild water is gewassen en (te kort)gekookt....
Vanmorgen is er eigenlijk weinig veranderd. San loopt naar het Hospital voor Eastern diseases om een bloedtest aan te vragen. Het is meteen in de hal al stampvol en achteraan aansluiten in de rij. Ineens wordt er geroepen: Hey you Western woman, come first en iedereen in de rij schijnt het heel normaal te vinden dat ik voor mag. Afspraak gemaakt voor een test in het hotel en binnen 3 kwartier is er iemand. Hij doet zijn best om de gegevens rond 3 uur vanmiddag verzameld te hebben. San gaat nog een ronde apotheken doen om te kijken of de antibiotica te vinden is maar dat lukt niet. Eerst een hoopvol, ja, dat hebben we, vervolgens lege doosjes. Sowieso is het systeem moeilijk te volgen. De apotheken zijn van onder tot boven vol gestapeld met doosjes en ze lijken alle doosjes na te lopen op zoek naar dat ene pilletje. Uiteindelijk belt San maar de arts vanuit de apotheek en krijgt de apotheker andere zoekinstructies en wordt er iets te voorschijn getoverd. Na overleg met de arts besluiten we eind van de ochtend toch naar het ziekenhuis t gaan omdat Har niet lijkt op te knappen. Ook hier weer een overvolle hal als je binnenkomt (waarom staan al die mensen daar?), maar ook hier weer voorrang want een speciale internationale desk. het duurt evengoed anderhalf uur voordat alle formaliteiten zijn geregeld. San moet uiteindelijk mee naar de ander kant van het ziekenhuis voor ook weer formaliteiten zoals aanbetalingen en verdeling van de kamers. Dit is een heel aparte ervaring. Bewaker voor de deur omdat er allemaal mensen staan die naar binnen willen en iets roepen. San wordt er weer vakkundig langs geloodst. Het lijkt hier geen ziekenhuisdesk maar aandelenhandel. Hier worden de kamers verdeeld, mannen met ieder minimaal 2 telefoons, door elkaar roepend. Uiteindelijk weet San een eenpersoonskamer te regelen (de suite en topsuite was uiteraard ook beschikbaar maar dat doen we toch maar niet). Eenmaal op de kamer verdringen de verpleegkundigen zich om het bed. Iedere 5 minuten iemand anders, allemaal met dezelfde vraag of opdracht en wel 5 keer wordt uitgelegd hoe het servicebelletje werkt. Eind van de middag de verlossende uitslag: geen dengue of malaria maar een voedselvergiftiging met uitdroging waardoor een aantal dingen niet goed meer werken. Maar de verwachting is dat dit met een infuus met vocht en medicijnencocktail goed te verhelpen is, en Har voelt zich ook wat beter, al wordt vanavond wel duidelijk dat morgen ontslag te vroeg is en we de vlucht naar Nederland moeten cancellen. Lekker klusje voor San vanavond.
Terwijl Har dacht heel voorzichtig te zijn met eten door alleen vegetarisch te eten, horen we in het ziekenhuis dat je juist van groente hier heel ziek kunt worden.Beter goed gebakken vlees dan groente die in vervuild water is gewassen en (te kort)gekookt....
Woensdag 30 oktober
Har gaat sinds vanmiddag een stuk beter en hij krijgt zelfs weer trek in eten. Ze noemen het hier een Calcuttabelly, vroeg of laat krijgt iedereen dat hier wel, te wijten aan de slechte hygiëne in de stad en restaurants in het bijzonder. Maar de medicijnen doen hun werk en we hebben goede hoop dat Har morgen uit het ziekenhuis mag, al is de verzorging hier prima! Bij het weggaan wordt zelfs nog even geïnformeerd of het goed gaat met San en goed eten kan krijgen. En eigenlijk vinden ze het maar raar dat San niet blijft slapen. Want dat kan ook.
Hoewel een private room is er de hele dag aanloop. Alleen al in de ochtend komt er 5 keer een arts langs (kom daar in Nederland maar eens om). En druk je op het belletje omdat je even ontkoppeld moet van het infuus, dan staat er ook iemand binnen een minuut. Een mobiele infuuspaal zou makkelijker zijn,maar die hebben ze niet en dit werkt ook. San verplaatst zich een beetje tussen hotel (internet) en ziekenhuis en probeert ondertussen allerlei zaken af te handelen rondom de douane. Het blijft een heel gedoe en zit nog niet echt schot in. De auto staat een week in de container en nog zijn de stempels niet gezet. Alle hoop is nu op morgen gevestigd...maar vooralsnog is er altijd wel een reden om niet te stempelen. Ons ticket voor vannacht is geannuleerd en een nieuw ticket geboekt voor zaterdagavond a.s. In de stad lijkt iedereen druk met het lichtfestival. Overal worden tijdelijke podia gebouwd en de hele stad wordt verlicht met gekleurde lampjes....hoogtepunt is a.s zondag.
Foto's: Calcutta vanuit een rijdende taxi, het perspectief van vandaag...
Har gaat sinds vanmiddag een stuk beter en hij krijgt zelfs weer trek in eten. Ze noemen het hier een Calcuttabelly, vroeg of laat krijgt iedereen dat hier wel, te wijten aan de slechte hygiëne in de stad en restaurants in het bijzonder. Maar de medicijnen doen hun werk en we hebben goede hoop dat Har morgen uit het ziekenhuis mag, al is de verzorging hier prima! Bij het weggaan wordt zelfs nog even geïnformeerd of het goed gaat met San en goed eten kan krijgen. En eigenlijk vinden ze het maar raar dat San niet blijft slapen. Want dat kan ook.
Hoewel een private room is er de hele dag aanloop. Alleen al in de ochtend komt er 5 keer een arts langs (kom daar in Nederland maar eens om). En druk je op het belletje omdat je even ontkoppeld moet van het infuus, dan staat er ook iemand binnen een minuut. Een mobiele infuuspaal zou makkelijker zijn,maar die hebben ze niet en dit werkt ook. San verplaatst zich een beetje tussen hotel (internet) en ziekenhuis en probeert ondertussen allerlei zaken af te handelen rondom de douane. Het blijft een heel gedoe en zit nog niet echt schot in. De auto staat een week in de container en nog zijn de stempels niet gezet. Alle hoop is nu op morgen gevestigd...maar vooralsnog is er altijd wel een reden om niet te stempelen. Ons ticket voor vannacht is geannuleerd en een nieuw ticket geboekt voor zaterdagavond a.s. In de stad lijkt iedereen druk met het lichtfestival. Overal worden tijdelijke podia gebouwd en de hele stad wordt verlicht met gekleurde lampjes....hoogtepunt is a.s zondag.
Foto's: Calcutta vanuit een rijdende taxi, het perspectief van vandaag...
Donderdag 31 oktober: Goed nieuws!
Vandaag gaat het lekker.Har mag weg uit het ziekenhuis! Beetje slapjes nog maar verder weer ok. Nog een weekje medicijnen en dan is de Calcutta Belly weer verleden tijd. De verzorging in het ziekenhuis was prima, alleen het in- en uitchecken is een ellende. San heeft een deposit betaald wat de kosten voor de opname ruimschoots moest dekken (zonder deposit geen behandeling), maar we krijgen nog heel veel terug....alleen hoe? San wordt naar een Billing office gestuurd waar het stampvol is en het ellebogenwerk in volle gang is....Meedoen is de enige optie al is het onduidelijk welk loket eerst moet. En dan heb je je eindelijk tot aan het loketje naar voren gewerkt en wordt doodleuk gezegd "kom over een uur maar terug". Dacht het niet... Net op dat moment komt Har poolshoogte nemen omdat hij wel weg wil, met in zijn kielzog de manager van de afdeling want hij mag natuurlijk niet van de afdeling af...Hij vraagt zich af in wat voor chaos hij nu weer terecht is gekomen... De manager gaat zich maar eens bemoeien met de gang van zaken en eindelijk krijgen we de rekening en het teveel betaalde geld terug.....
Vanmiddag nog een paar keer gebeld dat San naar de haven moet, want na 2 dagen zoeken heeft de douane het motornummer nog steeds niet gevonden, ondanks onze instructies, en dus willen ze het stempeltje niet zetten.... De motor is dirty is nu weer het argument....dus die moet eerst schoongemaakt. Maar even naar de haven komen betekent 4 uur onderweg en dus weer in het donker op een haventerrein en eerst een pas regelen om naar binnen te mogen. De pas zou de agent vanmorgen al regelen, maar dat is niet gelukt, het moet persoonlijk worden geregeld... San doet nog een laatste ultieme poging om uit te leggen waar het nummer staat (wrijf er een papiertje tegenaan,ga er met een potlood overheen, dan wordt het nummer vanzelf zichtbaar......) en ja hoor, ineens is het gevonden. Vanavond worden autosleutels en Carnet afgeleverd!
Het wordt tijd dat we uit Calcutta weg gaan. Het is druk, smerig, een en al smog, en we lijken een beetje immuun te worden voor alle ellende die we hier zien. We registreren het nog wel, maar dat is het dan. De verschillen zijn hier ook zo enorm. Vandaag lazen we in de krant een kritisch berichtje over de komende feestweek waar de stad Calcutta heel veel geld aan uitgeeft om de hele stad te versieren met kleine gekleurde lichtjes en podia. Mensen die zich afvragen of het geld niet beter gebruikt kan worden voor schoon drinkwater, infrastructuur en opruimen van de vuilnis. De vraag is of het enig effect zal hebben...
YES! Vanavond heeft de douane ook gestempeld en het carnet is retour. Auto staat op de boot naar Singapore en wordt daar overgeladen op de boot naar Rotterdam!
Vandaag gaat het lekker.Har mag weg uit het ziekenhuis! Beetje slapjes nog maar verder weer ok. Nog een weekje medicijnen en dan is de Calcutta Belly weer verleden tijd. De verzorging in het ziekenhuis was prima, alleen het in- en uitchecken is een ellende. San heeft een deposit betaald wat de kosten voor de opname ruimschoots moest dekken (zonder deposit geen behandeling), maar we krijgen nog heel veel terug....alleen hoe? San wordt naar een Billing office gestuurd waar het stampvol is en het ellebogenwerk in volle gang is....Meedoen is de enige optie al is het onduidelijk welk loket eerst moet. En dan heb je je eindelijk tot aan het loketje naar voren gewerkt en wordt doodleuk gezegd "kom over een uur maar terug". Dacht het niet... Net op dat moment komt Har poolshoogte nemen omdat hij wel weg wil, met in zijn kielzog de manager van de afdeling want hij mag natuurlijk niet van de afdeling af...Hij vraagt zich af in wat voor chaos hij nu weer terecht is gekomen... De manager gaat zich maar eens bemoeien met de gang van zaken en eindelijk krijgen we de rekening en het teveel betaalde geld terug.....
Vanmiddag nog een paar keer gebeld dat San naar de haven moet, want na 2 dagen zoeken heeft de douane het motornummer nog steeds niet gevonden, ondanks onze instructies, en dus willen ze het stempeltje niet zetten.... De motor is dirty is nu weer het argument....dus die moet eerst schoongemaakt. Maar even naar de haven komen betekent 4 uur onderweg en dus weer in het donker op een haventerrein en eerst een pas regelen om naar binnen te mogen. De pas zou de agent vanmorgen al regelen, maar dat is niet gelukt, het moet persoonlijk worden geregeld... San doet nog een laatste ultieme poging om uit te leggen waar het nummer staat (wrijf er een papiertje tegenaan,ga er met een potlood overheen, dan wordt het nummer vanzelf zichtbaar......) en ja hoor, ineens is het gevonden. Vanavond worden autosleutels en Carnet afgeleverd!
Het wordt tijd dat we uit Calcutta weg gaan. Het is druk, smerig, een en al smog, en we lijken een beetje immuun te worden voor alle ellende die we hier zien. We registreren het nog wel, maar dat is het dan. De verschillen zijn hier ook zo enorm. Vandaag lazen we in de krant een kritisch berichtje over de komende feestweek waar de stad Calcutta heel veel geld aan uitgeeft om de hele stad te versieren met kleine gekleurde lichtjes en podia. Mensen die zich afvragen of het geld niet beter gebruikt kan worden voor schoon drinkwater, infrastructuur en opruimen van de vuilnis. De vraag is of het enig effect zal hebben...
YES! Vanavond heeft de douane ook gestempeld en het carnet is retour. Auto staat op de boot naar Singapore en wordt daar overgeladen op de boot naar Rotterdam!
Vrijdag 1 november: Diwali
Vanavond sluiten we onze reis in India feestelijk af; we pikken nog wat mee van Diwali,oftewel lichtjesfeest. Morgenavond is het hoogtepunt, maar dan zitten wij in het vliegtuig terug naar Nederland. De stad is een bonte kermis van gekleurde lichtjes en optredens met hoog Bollywoodgehalte.
Diwali of Divali is een van de belangrijkste feesten in het hindoeïsme en vindt zijn oorsprong in India. Het woord is afgeleid van het Sanskrietdipavali, dat een rij lichtjes betekent. De olielampjes, Dipa, traditioneel een kleigebakken lamp, met katoen wattenlontje en geklaarde boter (ghee). Diwali, ook bekend als Lichtjesfeest, wordt symbolisch bedoeld als “de overwinning van het goede over het kwade, overwinning van het licht over de duisternis, overwinning van de gelukzaligheid over de onwetendheid”. Divali is het enige feest dat heel India verenigt.
Diwali is een vrolijk feest en wordt vaak gevierd in gezinsverband. Het is een feest voor iedereen, voor jong en oud, man en vrouw, arm en rijk. Divali wordt gevierd om het licht te verwelkomen in het leven. Licht wordt namelijk altijd geassocieerd met succes en hoop.
Tijdens Diwali wordt de Hindoe-godin Lakshmi (van het licht, de schoonheid, rijkdom en voorspoed) vereerd.
Vanavond sluiten we onze reis in India feestelijk af; we pikken nog wat mee van Diwali,oftewel lichtjesfeest. Morgenavond is het hoogtepunt, maar dan zitten wij in het vliegtuig terug naar Nederland. De stad is een bonte kermis van gekleurde lichtjes en optredens met hoog Bollywoodgehalte.
Diwali of Divali is een van de belangrijkste feesten in het hindoeïsme en vindt zijn oorsprong in India. Het woord is afgeleid van het Sanskrietdipavali, dat een rij lichtjes betekent. De olielampjes, Dipa, traditioneel een kleigebakken lamp, met katoen wattenlontje en geklaarde boter (ghee). Diwali, ook bekend als Lichtjesfeest, wordt symbolisch bedoeld als “de overwinning van het goede over het kwade, overwinning van het licht over de duisternis, overwinning van de gelukzaligheid over de onwetendheid”. Divali is het enige feest dat heel India verenigt.
Diwali is een vrolijk feest en wordt vaak gevierd in gezinsverband. Het is een feest voor iedereen, voor jong en oud, man en vrouw, arm en rijk. Divali wordt gevierd om het licht te verwelkomen in het leven. Licht wordt namelijk altijd geassocieerd met succes en hoop.
Tijdens Diwali wordt de Hindoe-godin Lakshmi (van het licht, de schoonheid, rijkdom en voorspoed) vereerd.