Vrijdag 30 augustus Turkmenistan
Vandaag een grensdag. Om 8.30 u op pad. Onderweg komen we 2 franse fietsers tegen die vanuit Frankrijk op weg zijn naar China en van daaruit verder gaan richting Vietnam en verder. Iran zijn we snel en zonder problemen uit. Ook hier geen dieseltax. Mazzel gehad.
De grens met Turkmenistan wordt een lange zit. Hier ontmoeten we ook weer de fietsers. Met z’n allen hangen we uren bij de grens in afwachting van alle controles, stempels regelen van verzekeringen en papieren voor de auto. Eind van de middag mogen we eindelijk door, maar er wordt wel voorgeschreven hoe we moeten rijden (op welke wegen we mogen rijden) en alleen onder begeleiding van een gids. San is wel weer bevrijd van de verplichte hoofddoek. Onze Russisch sprekende gids rijdt voor ons uit naar Asgabat. Overal blinkende dure auto's om ons heen. Indrukwekkend ruige bergen en ineens komt Asgabat als blinkend witte stad in het vizier. Hier worden we bij een hotel afgezet, want kamperen of vrije keuze niet toegestaan. Het lijkt een enorm chique hotel aan de buitenkant, vooral veel marmer, maar eenmaal binnen stelt het niets voor. Vanaf een afstandje lijkt de hele stad een façade. We vragen ons zelfs af of het wel een echt hotel is en of er wel eens andere gasten komen. Ziet er niet uit als dagelijkse routine. Vanavond even de stad in. Bijzondere ervaring. Overdag zie je nauwelijks iemand, een steriele stad. In de avond verandert het in een soort Las Vegas met gekleurde fonteinen en heel veel gekleurde lampen. Het komt over als een stad zonder ziel. We proberen wat foto’s te maken van bekende high lights maar overal worden we door de politie teruggefloten. Jeroen moet zelfs zijn camera laten checken en zijn foto’s worden gewist. We proberen in de avond ergens een plek te vinden voor Wifi maar dat bleek onmogelijk. Geen werkende internetverbinding gevonden.
Vandaag een grensdag. Om 8.30 u op pad. Onderweg komen we 2 franse fietsers tegen die vanuit Frankrijk op weg zijn naar China en van daaruit verder gaan richting Vietnam en verder. Iran zijn we snel en zonder problemen uit. Ook hier geen dieseltax. Mazzel gehad.
De grens met Turkmenistan wordt een lange zit. Hier ontmoeten we ook weer de fietsers. Met z’n allen hangen we uren bij de grens in afwachting van alle controles, stempels regelen van verzekeringen en papieren voor de auto. Eind van de middag mogen we eindelijk door, maar er wordt wel voorgeschreven hoe we moeten rijden (op welke wegen we mogen rijden) en alleen onder begeleiding van een gids. San is wel weer bevrijd van de verplichte hoofddoek. Onze Russisch sprekende gids rijdt voor ons uit naar Asgabat. Overal blinkende dure auto's om ons heen. Indrukwekkend ruige bergen en ineens komt Asgabat als blinkend witte stad in het vizier. Hier worden we bij een hotel afgezet, want kamperen of vrije keuze niet toegestaan. Het lijkt een enorm chique hotel aan de buitenkant, vooral veel marmer, maar eenmaal binnen stelt het niets voor. Vanaf een afstandje lijkt de hele stad een façade. We vragen ons zelfs af of het wel een echt hotel is en of er wel eens andere gasten komen. Ziet er niet uit als dagelijkse routine. Vanavond even de stad in. Bijzondere ervaring. Overdag zie je nauwelijks iemand, een steriele stad. In de avond verandert het in een soort Las Vegas met gekleurde fonteinen en heel veel gekleurde lampen. Het komt over als een stad zonder ziel. We proberen wat foto’s te maken van bekende high lights maar overal worden we door de politie teruggefloten. Jeroen moet zelfs zijn camera laten checken en zijn foto’s worden gewist. We proberen in de avond ergens een plek te vinden voor Wifi maar dat bleek onmogelijk. Geen werkende internetverbinding gevonden.
Zaterdag 31 augustus
Vanmorgen om 9.30 u afspraak met de gids die ons in 2 dagen het land weer uit moet loodsen. Om 10.00 u wordt ons paspoort bij het hotel afgegeven. We zijn nu officieel als toerist in Turkmenistan geregistreerd en krijgen voor 3 dagen vouchers om door het land te reizen. Er is nog een klein probleempje: de grote leider heeft voor morgen een nationale fietsdag afgekondigd (zo is er ook een nationale meloendag….) en de wegen zijn afgesloten voor privé-auto’s. Misschien wordt voor toeristen een uitzondering gemaakt of is er een Detour, we zullen het morgen wel zien.
Vandaag van Asgabat naar Mary, 350 km. Was alles in Asgabat nog bling bling, zo niet de snelweg naar Mary. Lijkt er op dat de grote leider hier zelf nooit komt, in ieder geval niet met de auto. Een weg vol diepe gaten, kuilen, sporen en opspattende stenen. Ontzettend uitkijken. We zien veel auto’s met lekke banden en ander leed. Langs de kant van de weg kuddes kamelen. We stoppen onderweg om de meloen te proeven waar deze streek bekend om is en we eten onderweg verse vis. De gids is zeer spraakzaam en vertelt het ene na het andere, in onze ogen, bizarre verhaal over Turkmenistan. Zo is de huur van een vierkamer appartement 4 dollar per jaar! Het is een grote façade en er is inderdaad heel veel leegstand en een overcapaciteit aan hotels in steden als Asgabat. Gebouwd voor de toekomstige stroom aan toeristen, maar wanneer die gaat komen? Zo wonen er ook veel minder mensen dan officieel genoemd worden. Een leider met grootheidswaanzin in een land vol bovengrondse jaknikkers, en ondergrondse neeknikkers.
Het kost ons een hele dag om de 350 km af te leggen. Uiteindelijk is het bijna 8 u in de avond als we in een stofwolk aankomen in Mary.
Vanmorgen om 9.30 u afspraak met de gids die ons in 2 dagen het land weer uit moet loodsen. Om 10.00 u wordt ons paspoort bij het hotel afgegeven. We zijn nu officieel als toerist in Turkmenistan geregistreerd en krijgen voor 3 dagen vouchers om door het land te reizen. Er is nog een klein probleempje: de grote leider heeft voor morgen een nationale fietsdag afgekondigd (zo is er ook een nationale meloendag….) en de wegen zijn afgesloten voor privé-auto’s. Misschien wordt voor toeristen een uitzondering gemaakt of is er een Detour, we zullen het morgen wel zien.
Vandaag van Asgabat naar Mary, 350 km. Was alles in Asgabat nog bling bling, zo niet de snelweg naar Mary. Lijkt er op dat de grote leider hier zelf nooit komt, in ieder geval niet met de auto. Een weg vol diepe gaten, kuilen, sporen en opspattende stenen. Ontzettend uitkijken. We zien veel auto’s met lekke banden en ander leed. Langs de kant van de weg kuddes kamelen. We stoppen onderweg om de meloen te proeven waar deze streek bekend om is en we eten onderweg verse vis. De gids is zeer spraakzaam en vertelt het ene na het andere, in onze ogen, bizarre verhaal over Turkmenistan. Zo is de huur van een vierkamer appartement 4 dollar per jaar! Het is een grote façade en er is inderdaad heel veel leegstand en een overcapaciteit aan hotels in steden als Asgabat. Gebouwd voor de toekomstige stroom aan toeristen, maar wanneer die gaat komen? Zo wonen er ook veel minder mensen dan officieel genoemd worden. Een leider met grootheidswaanzin in een land vol bovengrondse jaknikkers, en ondergrondse neeknikkers.
Het kost ons een hele dag om de 350 km af te leggen. Uiteindelijk is het bijna 8 u in de avond als we in een stofwolk aankomen in Mary.
Zondag 1 september Medeweggebruikers, van Turkmenistan naar Uzbekistan.
Vannacht veel lawaai op straat. We staan om 6.00 u op in de hoop voor de fietsdag op pad te kunnen. Als we beneden komen zien we waar het lawaai vandaag komt: vannacht waren de voorbereidingen en om 6.00 u werd er al druk gefietst. Het blijft nog even onduidelijk of we weg mogen want geen auto’s toegestaan, behalve regeringsauto’s. Uiteindelijk krijgen we toestemming om te vertrekken, maar dat betekent niet dat we niet herhaaldelijk worden aangehouden. Vandaag hebben we profijt van onze gids: hij praat met de politie en geeft aan dat we toestemming hebben. Op de snelweg veel fietsers die min of meer verplicht meerijden en geen van allen gewend zijn om te fietsen. Maar wel allemaal dezelfde fietsen en glimmende pakjes; het is een mooi gezicht.
De weg is vandaag een stuk beter en er is nauwelijks verkeer. Wel wat schade van de slechte weg gisteren: de koelkast heeft het begeven (en de waterpomp vorige week). Niet essentieel, maar wel jammer. In Uzbekistan maar kijken of we het kunnen oplossen. We rijden vandaag door de woestijn en delen de weg af en toe met een kudde kamelen. Tussen de middag eten we thuis bij de gids en in de middag leggen we het laatste stuk naar de grens af. Dankzij de gids zijn we in 45 minuten klaar bij de grensovergang van Turkmenistan en hebben we weer een hele verzameling nutteloze papiertjes en stempels (vervolg zie Uzbekistan)
Tot slot: Turkmenistan is voor ons niet direct een land om terug te komen. Misschien zonder alle regeltjes, en gids en als we de woestijn hadden kunnen bezoeken ... Vooral een tussenland waar we niet anders dan er dwars doorheen kunnen.
Vannacht veel lawaai op straat. We staan om 6.00 u op in de hoop voor de fietsdag op pad te kunnen. Als we beneden komen zien we waar het lawaai vandaag komt: vannacht waren de voorbereidingen en om 6.00 u werd er al druk gefietst. Het blijft nog even onduidelijk of we weg mogen want geen auto’s toegestaan, behalve regeringsauto’s. Uiteindelijk krijgen we toestemming om te vertrekken, maar dat betekent niet dat we niet herhaaldelijk worden aangehouden. Vandaag hebben we profijt van onze gids: hij praat met de politie en geeft aan dat we toestemming hebben. Op de snelweg veel fietsers die min of meer verplicht meerijden en geen van allen gewend zijn om te fietsen. Maar wel allemaal dezelfde fietsen en glimmende pakjes; het is een mooi gezicht.
De weg is vandaag een stuk beter en er is nauwelijks verkeer. Wel wat schade van de slechte weg gisteren: de koelkast heeft het begeven (en de waterpomp vorige week). Niet essentieel, maar wel jammer. In Uzbekistan maar kijken of we het kunnen oplossen. We rijden vandaag door de woestijn en delen de weg af en toe met een kudde kamelen. Tussen de middag eten we thuis bij de gids en in de middag leggen we het laatste stuk naar de grens af. Dankzij de gids zijn we in 45 minuten klaar bij de grensovergang van Turkmenistan en hebben we weer een hele verzameling nutteloze papiertjes en stempels (vervolg zie Uzbekistan)
Tot slot: Turkmenistan is voor ons niet direct een land om terug te komen. Misschien zonder alle regeltjes, en gids en als we de woestijn hadden kunnen bezoeken ... Vooral een tussenland waar we niet anders dan er dwars doorheen kunnen.