Donderdag 22 augustus Gevas (Turkije)-Iran (zoutmeer)
Heerlijk gekampeerd aan het water en vanmorgen een verfrissende duik in
het meer voor we op weg gaan naar de Iraanse grens. De laatste wijn die we nog
aan boord hebben geven we aan wat Italianen(die er niets van begrijpen en
plastic bekertjes geven omdat ze denken dat we de wijn nog even achterover
willen slaan…), want we mogen geen alcohol meenemen over de grens. We kiezen
voor de meest zuidelijke overgang vanuit Turkije (net boven Irak) omdat we hebben gehoord dat dit een relatief kleine grenspost is en de makkelijkste voor wat betreft de dieseltax. Onderweg doen we de laatste inkopen zodat we in ieder geval eten hebben voor het geval we niet direct geld kunnen wisselen in Iran (geld pinnen of bij de bank halen kan niet vanwege boycot).
De grens lijkt op het eerste gezicht erg chaotisch want er is maar 1 smalle doorgang voor verkeer dat Iran ingaat en Iran uitgaat en dat is heel wat. Eenmaal door de poort gaat het vrij makkelijk. Er zijn nog even vragen over waarom we 2 paspoorten hebben, maar dat is uit te leggen. De hoogste baas van de douane moet uiteindelijk de laatste stempel zetten en daarvoor nog even een
informeel praatje nodig en wil hij weten waar we allemaal heen gaan in Iran. Hij geeft nog tips waar we verder allemaal
nog heen moeten en zet uiteindelijk zijn stempel en we hoeven geen dieseltax te betalen. Er is een levendige handel op de grens met spullen die van Turkije naar Iran moeten en vice versa. We hebben nog 4 biertjes in de koelkast liggen die we toch maar
proberen mee te nemen over de grens en we hebben mazzel: ze inspecteren de auto nauwelijks. De geldwisselaar loopt de hele tijd als een schaduw achter ons aan naar elk loketje en tolkt desgewenst en we besluiten aan het eind van de rit in ieder geval een klein bedrag te wisselen zodat we vast cash hebben.
Eind van de middag zijn we in Iran. Het verkeer is meteen heel anders. Het is druk in het grensgebied. Hier geldt het recht van de sterkste zenuwen. Met dank aan onze chauffeurs die dit prima doorstaan. San is inmiddels gehoofddoekt en in de lange mouwen en lange broek. Nog even wennen. We besluiten nog ongeveer 150 km te rijden om een kampeerplek te zoeken. Onderweg een paar keer gestopt om foto’s te maken van de omgeving. Uiteindelijk komen we bij een prachtig zoutmeer (Orum National Park) waar mensen aan het picknicken zijn en we stoppen om van het uitzicht te genieten en foto’s te maken. Het zoutmeer wordt steeds droger omdat de rivier afgesloten is. Het is PRACHTIG! Volgens de kaart moet er net na het zoutmeer een camping zijn, maar dat blijkt een parkeerplaats te zijn, langs de weg waar je mag kamperen, maar geen voorzieningen. We besluiten naar een dorpje te rijden en
vragen waar we mogen staan. Dat is naast de moskee. Niet een heel schone plek, maar prima voor een nacht. We hebben enorm veel bekijks en worden steeds aangesproken. We worden uitgenodigd om bij iemand thuis te komen slapen maar slaan het aanbod af omdat we net de daktenten hebben uitgeklapt en nog moeten gaan eten en geen zin hebben in het donker nog te gaan rijden (hij woont in het volgende dorp). Wordt nog lastig om af te slaan maar uiteindelijk lukt het en bedanken we vriendelijk voor de uitnodiging. Even later komt hij ons een tas groente brengen als we lekker zitten te eten bij een stalletje aan de weg. Als we
terugkomen bij de auto krijgen we bezoek van een paar nieuwsgierige meiden die alles willen weten van ons en laten weten dat ze een hekel hebben de verplichte hoofddoek en alle regeltjes. Ook zij nodigen ons uit om te komen slapen, maar dan moeten we 65 km rijden. We slaan het met moeite af maar hebben een heel leuk gesprek en al snel schuift de hele familie aan, oma, vader, moeder, tante etc… Ze willen heel graag dat we ze bezoeken in Tabriz en samen de dag door brengen. We besluiten op de uitnodiging in te gaan omdat we zo veel kunnen zien en horen. Morgen 11.00 moeten we ze bellen als we in de stad zijn.
Heerlijk gekampeerd aan het water en vanmorgen een verfrissende duik in
het meer voor we op weg gaan naar de Iraanse grens. De laatste wijn die we nog
aan boord hebben geven we aan wat Italianen(die er niets van begrijpen en
plastic bekertjes geven omdat ze denken dat we de wijn nog even achterover
willen slaan…), want we mogen geen alcohol meenemen over de grens. We kiezen
voor de meest zuidelijke overgang vanuit Turkije (net boven Irak) omdat we hebben gehoord dat dit een relatief kleine grenspost is en de makkelijkste voor wat betreft de dieseltax. Onderweg doen we de laatste inkopen zodat we in ieder geval eten hebben voor het geval we niet direct geld kunnen wisselen in Iran (geld pinnen of bij de bank halen kan niet vanwege boycot).
De grens lijkt op het eerste gezicht erg chaotisch want er is maar 1 smalle doorgang voor verkeer dat Iran ingaat en Iran uitgaat en dat is heel wat. Eenmaal door de poort gaat het vrij makkelijk. Er zijn nog even vragen over waarom we 2 paspoorten hebben, maar dat is uit te leggen. De hoogste baas van de douane moet uiteindelijk de laatste stempel zetten en daarvoor nog even een
informeel praatje nodig en wil hij weten waar we allemaal heen gaan in Iran. Hij geeft nog tips waar we verder allemaal
nog heen moeten en zet uiteindelijk zijn stempel en we hoeven geen dieseltax te betalen. Er is een levendige handel op de grens met spullen die van Turkije naar Iran moeten en vice versa. We hebben nog 4 biertjes in de koelkast liggen die we toch maar
proberen mee te nemen over de grens en we hebben mazzel: ze inspecteren de auto nauwelijks. De geldwisselaar loopt de hele tijd als een schaduw achter ons aan naar elk loketje en tolkt desgewenst en we besluiten aan het eind van de rit in ieder geval een klein bedrag te wisselen zodat we vast cash hebben.
Eind van de middag zijn we in Iran. Het verkeer is meteen heel anders. Het is druk in het grensgebied. Hier geldt het recht van de sterkste zenuwen. Met dank aan onze chauffeurs die dit prima doorstaan. San is inmiddels gehoofddoekt en in de lange mouwen en lange broek. Nog even wennen. We besluiten nog ongeveer 150 km te rijden om een kampeerplek te zoeken. Onderweg een paar keer gestopt om foto’s te maken van de omgeving. Uiteindelijk komen we bij een prachtig zoutmeer (Orum National Park) waar mensen aan het picknicken zijn en we stoppen om van het uitzicht te genieten en foto’s te maken. Het zoutmeer wordt steeds droger omdat de rivier afgesloten is. Het is PRACHTIG! Volgens de kaart moet er net na het zoutmeer een camping zijn, maar dat blijkt een parkeerplaats te zijn, langs de weg waar je mag kamperen, maar geen voorzieningen. We besluiten naar een dorpje te rijden en
vragen waar we mogen staan. Dat is naast de moskee. Niet een heel schone plek, maar prima voor een nacht. We hebben enorm veel bekijks en worden steeds aangesproken. We worden uitgenodigd om bij iemand thuis te komen slapen maar slaan het aanbod af omdat we net de daktenten hebben uitgeklapt en nog moeten gaan eten en geen zin hebben in het donker nog te gaan rijden (hij woont in het volgende dorp). Wordt nog lastig om af te slaan maar uiteindelijk lukt het en bedanken we vriendelijk voor de uitnodiging. Even later komt hij ons een tas groente brengen als we lekker zitten te eten bij een stalletje aan de weg. Als we
terugkomen bij de auto krijgen we bezoek van een paar nieuwsgierige meiden die alles willen weten van ons en laten weten dat ze een hekel hebben de verplichte hoofddoek en alle regeltjes. Ook zij nodigen ons uit om te komen slapen, maar dan moeten we 65 km rijden. We slaan het met moeite af maar hebben een heel leuk gesprek en al snel schuift de hele familie aan, oma, vader, moeder, tante etc… Ze willen heel graag dat we ze bezoeken in Tabriz en samen de dag door brengen. We besluiten op de uitnodiging in te gaan omdat we zo veel kunnen zien en horen. Morgen 11.00 moeten we ze bellen als we in de stad zijn.
Vrijdag 23 augustus Tabriz
Als we net wakker zijn wordt door een paar mensen gecheckt of de nacht
goed gegaan is, of we lekker geslapen hebben. We besluiten te ontbijten net
buiten het dorp, zodat we heel even rustig kunnen zitten. Om 11.00 u melden we
ons in Tabriz en duurt het nog een uur voordat we onze Iraanse familie
ontmoeten. Ze laten ons de high lights van de stad zien. San gaat met een van de
meiden, neef en oom mee in de auto, Har heeft 2 meiden mee in onze auto. Eenmaal
in onze auto hebben ze de grootste lol,muziekjes luisteren en van alles roepen
naar mensen op straat. San bezoekt de bazaar met Jeroen, en wat familieleden. Harry en Jim blijven met de andere meiden bij de auto, hebben geen idee waar de rest zo lang naar toe is en hebben daar weer veel aanspraak. Daarna gezamenlijk
naar het park waar we een groot deel van de middag doorbrengen. We hoeven geen parkeergeld te betalen, want toeristen…. Er wordt ons veel toevertrouwd, ze zijn ontzettend nieuwsgierig en willen weten wat wij van het embargo vinden. Wij
horen andersom heel veel van de gebruiken in Iran. We worden erg veel aangesproken en iedereen is even aardig en
nieuwsgierig en wil samen op de foto.
Eind van de middag besluiten we een eind richting Teheran te gaan rijden, al wordt ons herhaaldelijk gevraagd om te blijven overnachten. Maar we moeten verder en nemen afscheid en geven iedereen een klein Hollands presentje. We zullen proberen vanuit NL te mailen maar waarschijnlijk is dat lastig, niet alle websites zijn toegankelijk.
Eenmaal op weg ook weer leuke ervaringen. Bij het tolpoortje worden we vriendelijk welkom geheten. Welcome Tourist! We hoeven niet te betalen. Als we gaan tanken blijkt dat we eigenlijk een tankpasje nodig hebben, maar ook dit wordt opgelost…een vrachtwagenchauffeur biedt meteen zijn pasje en we tanken 50 liter voor 2,50…. en geven hem wat extra geld voor het gebruik van de pas. Iedereen blij.
Al met al een heerlijke maar vermoeiende dag en we besluiten onderweg een hotel te nemen zodat we weer even kunnen douchen en bijtanken.
Als we net wakker zijn wordt door een paar mensen gecheckt of de nacht
goed gegaan is, of we lekker geslapen hebben. We besluiten te ontbijten net
buiten het dorp, zodat we heel even rustig kunnen zitten. Om 11.00 u melden we
ons in Tabriz en duurt het nog een uur voordat we onze Iraanse familie
ontmoeten. Ze laten ons de high lights van de stad zien. San gaat met een van de
meiden, neef en oom mee in de auto, Har heeft 2 meiden mee in onze auto. Eenmaal
in onze auto hebben ze de grootste lol,muziekjes luisteren en van alles roepen
naar mensen op straat. San bezoekt de bazaar met Jeroen, en wat familieleden. Harry en Jim blijven met de andere meiden bij de auto, hebben geen idee waar de rest zo lang naar toe is en hebben daar weer veel aanspraak. Daarna gezamenlijk
naar het park waar we een groot deel van de middag doorbrengen. We hoeven geen parkeergeld te betalen, want toeristen…. Er wordt ons veel toevertrouwd, ze zijn ontzettend nieuwsgierig en willen weten wat wij van het embargo vinden. Wij
horen andersom heel veel van de gebruiken in Iran. We worden erg veel aangesproken en iedereen is even aardig en
nieuwsgierig en wil samen op de foto.
Eind van de middag besluiten we een eind richting Teheran te gaan rijden, al wordt ons herhaaldelijk gevraagd om te blijven overnachten. Maar we moeten verder en nemen afscheid en geven iedereen een klein Hollands presentje. We zullen proberen vanuit NL te mailen maar waarschijnlijk is dat lastig, niet alle websites zijn toegankelijk.
Eenmaal op weg ook weer leuke ervaringen. Bij het tolpoortje worden we vriendelijk welkom geheten. Welcome Tourist! We hoeven niet te betalen. Als we gaan tanken blijkt dat we eigenlijk een tankpasje nodig hebben, maar ook dit wordt opgelost…een vrachtwagenchauffeur biedt meteen zijn pasje en we tanken 50 liter voor 2,50…. en geven hem wat extra geld voor het gebruik van de pas. Iedereen blij.
Al met al een heerlijke maar vermoeiende dag en we besluiten onderweg een hotel te nemen zodat we weer even kunnen douchen en bijtanken.
Zaterdag 24 augustus
Vandaag laatste etappe naar Teheran. Onderweg een paar keer gestopt om foto’s te maken en een bezoek te brengen aan Soltaniyeh Dome, Unesco erfgoed waar we ook picknicken. Mooie route en prachtige uitzichten. Na de lunch vooral drukke snelweg richting Teheran en wordt het voor de chauffeurs wat meer opletten. Onderweg naar Teheran komen we een Italiaanse fietser tegen en stoppen even om een praatje te maken en te checken of hij nog water of eten nodig heeft. Hij is van Istanbul naar Teheran onderweg. We maken foto’s van hem op de fiets die we later zullen mailen en wisselen adressen uit. Eerste toerist die we
tegenkomen in Iran.
Begin van de avond komen we in Teheran aan. Wat een grote en drukke en chaotische stad. Het verkeer is een kwestie van doordrukken en stug doorgaan. Richting aangeven heeft geen zin. We proberen het maar door door het raam aan te
geven dat we er door willen en te gebaren dat ze moeten stoppen. Dat helpt. Ondertussen veel mensen die naast ons komen rijden en door het raam een praatje maken en vragen waar we vandaan komen en heen gaan. Na even zoeken vinden we een
hotel met safe parking.
Morgen Teheran in en plan daarna is 2 dagen opsplitsen. Wij willen nl naar de woestijn. Jeroen en Jim gaan naar het noorden richting
bosgebied.
Vandaag laatste etappe naar Teheran. Onderweg een paar keer gestopt om foto’s te maken en een bezoek te brengen aan Soltaniyeh Dome, Unesco erfgoed waar we ook picknicken. Mooie route en prachtige uitzichten. Na de lunch vooral drukke snelweg richting Teheran en wordt het voor de chauffeurs wat meer opletten. Onderweg naar Teheran komen we een Italiaanse fietser tegen en stoppen even om een praatje te maken en te checken of hij nog water of eten nodig heeft. Hij is van Istanbul naar Teheran onderweg. We maken foto’s van hem op de fiets die we later zullen mailen en wisselen adressen uit. Eerste toerist die we
tegenkomen in Iran.
Begin van de avond komen we in Teheran aan. Wat een grote en drukke en chaotische stad. Het verkeer is een kwestie van doordrukken en stug doorgaan. Richting aangeven heeft geen zin. We proberen het maar door door het raam aan te
geven dat we er door willen en te gebaren dat ze moeten stoppen. Dat helpt. Ondertussen veel mensen die naast ons komen rijden en door het raam een praatje maken en vragen waar we vandaan komen en heen gaan. Na even zoeken vinden we een
hotel met safe parking.
Morgen Teheran in en plan daarna is 2 dagen opsplitsen. Wij willen nl naar de woestijn. Jeroen en Jim gaan naar het noorden richting
bosgebied.
Zondag 25 augustus Teheran
Vandaag een dag de stad in om een paar high lights te bezichtigen waaronder Bazaar, park en Golestan Palace. We moeten nog geld zien te wisselen maar liever niet in de drukte rondom de bazaar. We proberen tegen beter weten in te pinnen maar dat lukt niet. Binnen in de bank vertellen ze ons dat ze niet mogen wisselen. Als we op het punt staan om weg te gaan krijgen we een gesprek met een
van de medewerkers en geeft ze aan dat een van de medewerkers zelf graag dollars of euro’s van ons wil wisselen. Geregeld.
De stad is druk en lawaaiig en het verkeer een grote chaos. Oversteken is een ware kunst. Je perst je er gewoon tussen en uiteindelijk rijdt niemand tegen je aan maar slingeren ze om je heen. San heeft vandaag moeite met alle lappen om zich heen in deze warmte. In Teheran dragen de dames hun hoofddoek zo laag mogelijk aan de achterkant van het hoofd, en we zien regelmatig geblondeerd haar.
De bazaar is erg druk en een als vele andere, met een accent op de Perzische tapijten. Golestan Palace is indrukwekkend. Buiten mozaiek, binnen een overdaad aan glim glim die we helaas niet mogen fotograferen. We hebben onderweg veel mensen die een gesprek met ons aangaan en na Golestan is het dan ook al eind van de middag. Maar wat een vreselijk aardige en geïnteresseerde mensen in Iran. We nemen een taxi wat nog een hele opgave blijkt. De taxi is zo gevonden , maar de chauffeur kent de weg niet en haalt hele toeren uit in het drukke verkeer. Achteruit een hele straat tegen het verkeer in. Overal vragen of iemand de weg weet maar uiteindelijk vindt hij het. Vanavond alleen een hapje eten, te moe om nog een keer de stad in te gaan.
Vandaag een dag de stad in om een paar high lights te bezichtigen waaronder Bazaar, park en Golestan Palace. We moeten nog geld zien te wisselen maar liever niet in de drukte rondom de bazaar. We proberen tegen beter weten in te pinnen maar dat lukt niet. Binnen in de bank vertellen ze ons dat ze niet mogen wisselen. Als we op het punt staan om weg te gaan krijgen we een gesprek met een
van de medewerkers en geeft ze aan dat een van de medewerkers zelf graag dollars of euro’s van ons wil wisselen. Geregeld.
De stad is druk en lawaaiig en het verkeer een grote chaos. Oversteken is een ware kunst. Je perst je er gewoon tussen en uiteindelijk rijdt niemand tegen je aan maar slingeren ze om je heen. San heeft vandaag moeite met alle lappen om zich heen in deze warmte. In Teheran dragen de dames hun hoofddoek zo laag mogelijk aan de achterkant van het hoofd, en we zien regelmatig geblondeerd haar.
De bazaar is erg druk en een als vele andere, met een accent op de Perzische tapijten. Golestan Palace is indrukwekkend. Buiten mozaiek, binnen een overdaad aan glim glim die we helaas niet mogen fotograferen. We hebben onderweg veel mensen die een gesprek met ons aangaan en na Golestan is het dan ook al eind van de middag. Maar wat een vreselijk aardige en geïnteresseerde mensen in Iran. We nemen een taxi wat nog een hele opgave blijkt. De taxi is zo gevonden , maar de chauffeur kent de weg niet en haalt hele toeren uit in het drukke verkeer. Achteruit een hele straat tegen het verkeer in. Overal vragen of iemand de weg weet maar uiteindelijk vindt hij het. Vanavond alleen een hapje eten, te moe om nog een keer de stad in te gaan.
Maandag 26 augustus
Komende dagen splitsen we op. Jim en Jeroen gaan richting bergen en bossen in het Noorden; wij richting Zuid-Oosten omdat we graag wat van de woestijn zien. Het kost ons wat moeite om Teheran via de juiste uitvalsweg uit te komen. In tegenstelling tot de
nummers op onze kaart hebben de snelwegen hier namen en we moeten zien te achterhalen hoe onze weg heet. Als we stoppen om het te vragen staat er altijd meteen iemand naast de auto om te helpen en een man biedt aan om op zijn brommer even voor ons uit te rijden en ons op de juiste weg te helpen, ook al moet hij eigenlijk de andere kant op. Dat scheelt! Rondom Teheran is het druk, maar eenmaal buiten stedelijk gebied weer rustig en een prima weg. Na de eerste chaotische ervaringen blijkt iedereen eigenlijk heel goed op te letten in hetverkeer, je moet alleen even door hebben hoe het werkt.
We komen al snel in een woestijnachtige omgeving met af en toe een stad. Het is een heel andere omgeving waar maar weinig mensen een woordje Engels spreken. We proberen in Semnan geld te wisselen, maar dat lukt niet. De bankmedewerker lijkt wel te willen, maar als er een auto met gewapende mannen stopt die allemaal naar binnen gaan, gaat de deur op slot en zegt hij dat we het maar in een winkel moet proberen. Ook dit lukt niet. Iedereen is heel vriendelijk maar erg terughoudend. We kopen in ieder geval wel verse groente, fruit en water. Na Semnan zoeken we een picknickplek op; picknicken lijkt volksvermaak nummer één. Je kunt gewoon langs de kant van de weg gaan zitten of een van de vele parken opzoeken, waar drinkwater en afdakjes voor schaduw zijn. Maar iedereen zit het liefst zo dicht mogelijk bij de auto. We kiezen voor de laatste optie. Aanvankelijk worden we van een afstandje
bekeken. Als we de weg proberen te vragen blijkt niemand onze kaart te kunnen lezen. Als er via via uiteindelijk een Engels sprekende jongen is gevonden is het hek van de dam en moet hij als tolk voor iedereen vragen aan ons stellen. Waarom we reizen, wat we van Iran vinden, wat we vinden van de voorzieningen en van de mensen en als snel komt weer de vraag hoe we in ons land tegen Iran aankijken. Als we aangeven dat politiek en de mensen op straat 2 verschillende dingen zijn en wij geïnteresseerd zijn in de mensen en niet in de politiek is iedereen opgelucht en vragen ze of we in ons land toch echt een goed woordje willen doen voor Iran. Na de gebruikelijk fotosessie zijn er nog een paar overgebleven vragen en gaan we op weg.
Eind van de middag zien we een mooi zandpad en slaan af om daar, een eind van de weg af te kamperen. We rijden een paar km en zien een prachtige plek tussen de heuvels waar we helemaal onbespied denken te staan. Na een half uurtje komt er een terreinwagen aan en wordt duidelijk dat dit land van een schapenboer is. Hij vindt het prima als we hier willen staan, maar we moeten eerst mee naar zijn boerderij om vers water uit de bergen te drinken en wat te eten. Via via is hij al op de hoogte gebracht dat we zijn weggetje ingeslagen waren. Hij heeft een huis in de stad, maar verblijft samen met een vriend hier bij zijn schapen,
die nu nergens te bekennen zijn maar voor zover we het hebben begrepen binnen een paar dagen terugverwacht worden. Hij spreekt nauwelijks Engels maar met onze wereldbol-strandbal kunnen we laten zien waar we vandaan komen en naar op weg
zijn en met het Holland memo spel kunnen we wat plaatjes van Nederland laten zien. We eten wat brood met schapenkaas en heerlijke meloen. Hij nodigt ons uit in zijn huis in de stad maar dat aanbod slaan we af want weer terug naar Semnan en we willen nu juist in de natuur staan. Ook het aanbod om in zijn boerderijtje op de grond te slapen slaan we af en rijden we terug naar ons idyllische plekje. Voor San even een moment om zonder de noodzakelijk hoofddoek en lange mouwen te kunnen zitten.
Komende dagen splitsen we op. Jim en Jeroen gaan richting bergen en bossen in het Noorden; wij richting Zuid-Oosten omdat we graag wat van de woestijn zien. Het kost ons wat moeite om Teheran via de juiste uitvalsweg uit te komen. In tegenstelling tot de
nummers op onze kaart hebben de snelwegen hier namen en we moeten zien te achterhalen hoe onze weg heet. Als we stoppen om het te vragen staat er altijd meteen iemand naast de auto om te helpen en een man biedt aan om op zijn brommer even voor ons uit te rijden en ons op de juiste weg te helpen, ook al moet hij eigenlijk de andere kant op. Dat scheelt! Rondom Teheran is het druk, maar eenmaal buiten stedelijk gebied weer rustig en een prima weg. Na de eerste chaotische ervaringen blijkt iedereen eigenlijk heel goed op te letten in hetverkeer, je moet alleen even door hebben hoe het werkt.
We komen al snel in een woestijnachtige omgeving met af en toe een stad. Het is een heel andere omgeving waar maar weinig mensen een woordje Engels spreken. We proberen in Semnan geld te wisselen, maar dat lukt niet. De bankmedewerker lijkt wel te willen, maar als er een auto met gewapende mannen stopt die allemaal naar binnen gaan, gaat de deur op slot en zegt hij dat we het maar in een winkel moet proberen. Ook dit lukt niet. Iedereen is heel vriendelijk maar erg terughoudend. We kopen in ieder geval wel verse groente, fruit en water. Na Semnan zoeken we een picknickplek op; picknicken lijkt volksvermaak nummer één. Je kunt gewoon langs de kant van de weg gaan zitten of een van de vele parken opzoeken, waar drinkwater en afdakjes voor schaduw zijn. Maar iedereen zit het liefst zo dicht mogelijk bij de auto. We kiezen voor de laatste optie. Aanvankelijk worden we van een afstandje
bekeken. Als we de weg proberen te vragen blijkt niemand onze kaart te kunnen lezen. Als er via via uiteindelijk een Engels sprekende jongen is gevonden is het hek van de dam en moet hij als tolk voor iedereen vragen aan ons stellen. Waarom we reizen, wat we van Iran vinden, wat we vinden van de voorzieningen en van de mensen en als snel komt weer de vraag hoe we in ons land tegen Iran aankijken. Als we aangeven dat politiek en de mensen op straat 2 verschillende dingen zijn en wij geïnteresseerd zijn in de mensen en niet in de politiek is iedereen opgelucht en vragen ze of we in ons land toch echt een goed woordje willen doen voor Iran. Na de gebruikelijk fotosessie zijn er nog een paar overgebleven vragen en gaan we op weg.
Eind van de middag zien we een mooi zandpad en slaan af om daar, een eind van de weg af te kamperen. We rijden een paar km en zien een prachtige plek tussen de heuvels waar we helemaal onbespied denken te staan. Na een half uurtje komt er een terreinwagen aan en wordt duidelijk dat dit land van een schapenboer is. Hij vindt het prima als we hier willen staan, maar we moeten eerst mee naar zijn boerderij om vers water uit de bergen te drinken en wat te eten. Via via is hij al op de hoogte gebracht dat we zijn weggetje ingeslagen waren. Hij heeft een huis in de stad, maar verblijft samen met een vriend hier bij zijn schapen,
die nu nergens te bekennen zijn maar voor zover we het hebben begrepen binnen een paar dagen terugverwacht worden. Hij spreekt nauwelijks Engels maar met onze wereldbol-strandbal kunnen we laten zien waar we vandaan komen en naar op weg
zijn en met het Holland memo spel kunnen we wat plaatjes van Nederland laten zien. We eten wat brood met schapenkaas en heerlijke meloen. Hij nodigt ons uit in zijn huis in de stad maar dat aanbod slaan we af want weer terug naar Semnan en we willen nu juist in de natuur staan. Ook het aanbod om in zijn boerderijtje op de grond te slapen slaan we af en rijden we terug naar ons idyllische plekje. Voor San even een moment om zonder de noodzakelijk hoofddoek en lange mouwen te kunnen zitten.
Dinsdag 27 augustus
Gisteravond al om 20.30 u naar bed want pikkedonker. Heerlijk geslapen, ondanks een flinke storm vannacht. Op weg naar Golestan National Park, helemaal in het Noorden van Iran. We stoppen onderweg bij een picknickplek om wat brood te kopen voor de lunch en krijgen thee en koekjes aangeboden. Omdat de auto een irritant rammeltje heeft dat steeds erger wordt inspecteren we meteen waar het vandaan komt. Het blijkt een afgebroken ophangbeugel van het spatbord. Volgende stad maar even op zoek naar een garage (die overal aan het begin en eind van een stad langs de weg zitten) om het vast te laten lassen. Als we willen wegrijden krijgen we nog een extra brood en komkommers mee.
In Sharud bij de eerste de beste garage gestopt. Ze hebben geen lasapparaat maar er fietst iemand voor ons uit naar een lasbedrijfje, ergens achteraf. In een half uur is de beugel vast gelast en het kost amper iets. Over de arbeidsomstandigheden zullen we het maar niet hebben. We willen geld wisselen in de stad. Bij de bank lukt het niet, maar als Har naar buiten komt is er meteen iemand die graag dollars wil en vraagt of hij wil wisselen. Ook weer geregeld.
We denken in de middag niet meer zo ver te hoeven tijden maar dat blijkt tegen te vallen. Met name vanwege al het oponthoud onderweg. We moeten vaak de weg vragen en niemand weet hoe we naar het National park moeten rijden en de borden zijn alleen in Farsi. Niemand spreekt Engels. Uiteindelijk komen we in een winkeltje langs de weg een man tegen die de zoon van een vriend belt die Engels spreekt. Voor we het weten zijn we weer uitgenodigd in het huis van zijn vriend voor thee en een tafel vol lekkers. Als we willen vertrekken omdat het snel donker wordt, wordt duidelijk dat we met een bedoeling hier zitten en niet weg kunnen. De Engels sprekende zoon is onderweg en daar moeten we echt op wachten. De zoon fungeert als tolk en wil ons graag begeleiden richting Golestan National Park. Het wordt een heel gezellige avond, maar ja, tegen onze eigen regel in moeten we toch in de het donker nog een stuk rijden. We maken foto’s en printen die via de mobiele telefoon op een klein printertje dat we speciaal hiervoor hebben aangeschaft. Interessante gadget. San krijgt een nieuwe hoofddoek. Uiteindelijk komen we laat aan in de ecolodge, waar we mazzel hebben dat de eigenaar er is; hij komt net uit Teheran. De lodge wordt gerund door een Iraniër uit Amerika die sinds 4 jaar weer in Iran woont. Mooi, maar onvindbaar en dat heeft hij bewust zo gedaan omdat ecotoerisme in Iran totaal onbekend is en hij niet de verkeerde mensen wil trekken. Net zoals National Parks en Unesco erfgoed nooit worden aangegeven en mensen nooit weten
waar je het over hebt als je er naar vraagt. Mensen gaan naar een park om te picknicken en laten vaak hun troep achter maar het verschil tussen een gewoon park en Nationaal Park zegt ze niets en lijkt ook niet belangrijk.
Al met al een dag met leuke ontmoetingen, prachtige landschappen maar ook zeer vermoeiend. De mensen zijn zeer behulpzaam, maar ook heel vasthoudend. Soms wil je gewoon door en voor het donker ergens zijn, maar lukt het niet door al het oponthoud.
Gisteravond al om 20.30 u naar bed want pikkedonker. Heerlijk geslapen, ondanks een flinke storm vannacht. Op weg naar Golestan National Park, helemaal in het Noorden van Iran. We stoppen onderweg bij een picknickplek om wat brood te kopen voor de lunch en krijgen thee en koekjes aangeboden. Omdat de auto een irritant rammeltje heeft dat steeds erger wordt inspecteren we meteen waar het vandaan komt. Het blijkt een afgebroken ophangbeugel van het spatbord. Volgende stad maar even op zoek naar een garage (die overal aan het begin en eind van een stad langs de weg zitten) om het vast te laten lassen. Als we willen wegrijden krijgen we nog een extra brood en komkommers mee.
In Sharud bij de eerste de beste garage gestopt. Ze hebben geen lasapparaat maar er fietst iemand voor ons uit naar een lasbedrijfje, ergens achteraf. In een half uur is de beugel vast gelast en het kost amper iets. Over de arbeidsomstandigheden zullen we het maar niet hebben. We willen geld wisselen in de stad. Bij de bank lukt het niet, maar als Har naar buiten komt is er meteen iemand die graag dollars wil en vraagt of hij wil wisselen. Ook weer geregeld.
We denken in de middag niet meer zo ver te hoeven tijden maar dat blijkt tegen te vallen. Met name vanwege al het oponthoud onderweg. We moeten vaak de weg vragen en niemand weet hoe we naar het National park moeten rijden en de borden zijn alleen in Farsi. Niemand spreekt Engels. Uiteindelijk komen we in een winkeltje langs de weg een man tegen die de zoon van een vriend belt die Engels spreekt. Voor we het weten zijn we weer uitgenodigd in het huis van zijn vriend voor thee en een tafel vol lekkers. Als we willen vertrekken omdat het snel donker wordt, wordt duidelijk dat we met een bedoeling hier zitten en niet weg kunnen. De Engels sprekende zoon is onderweg en daar moeten we echt op wachten. De zoon fungeert als tolk en wil ons graag begeleiden richting Golestan National Park. Het wordt een heel gezellige avond, maar ja, tegen onze eigen regel in moeten we toch in de het donker nog een stuk rijden. We maken foto’s en printen die via de mobiele telefoon op een klein printertje dat we speciaal hiervoor hebben aangeschaft. Interessante gadget. San krijgt een nieuwe hoofddoek. Uiteindelijk komen we laat aan in de ecolodge, waar we mazzel hebben dat de eigenaar er is; hij komt net uit Teheran. De lodge wordt gerund door een Iraniër uit Amerika die sinds 4 jaar weer in Iran woont. Mooi, maar onvindbaar en dat heeft hij bewust zo gedaan omdat ecotoerisme in Iran totaal onbekend is en hij niet de verkeerde mensen wil trekken. Net zoals National Parks en Unesco erfgoed nooit worden aangegeven en mensen nooit weten
waar je het over hebt als je er naar vraagt. Mensen gaan naar een park om te picknicken en laten vaak hun troep achter maar het verschil tussen een gewoon park en Nationaal Park zegt ze niets en lijkt ook niet belangrijk.
Al met al een dag met leuke ontmoetingen, prachtige landschappen maar ook zeer vermoeiend. De mensen zijn zeer behulpzaam, maar ook heel vasthoudend. Soms wil je gewoon door en voor het donker ergens zijn, maar lukt het niet door al het oponthoud.
Woensdag 28 augustus
We worden wakker met een tropische regenbui, maar om 8.00 u is het weer droog. We maken een wandeling met gids langs de rand van Golestan National Park. De lucht is erg vochtig en het is warm. Het effect van de douche vanmorgen is al snel over….We hebben geen permit om het park verder in te gaan, het duurt een dag of meer om dat te regelen en daar willen we niet op wachten. Het is heerlijk om een paar uur te kunnen wandelen, al zweten we ons kapot, maar niet spectaculair. We zien wel sporen van wilde zwijnen en luipaard, maar zien geen dieren. We lunchen in de lodge waar we een levendige conversatie hebben over Iran, politiek, de manier van leven en denken en het is verhelderend. We weten nu ook dat vrij kamperen niet altijd gewaardeerd wordt. Bijna alle stukken land zijn wel van iemand en iedereen belt elkaar om te melden als een vreemd iemand het land betreedt. Kamperen doe je hier vooral langs de (drukke) weg of bij parken aan de rand van de stad en bij voorkeur op plaatsen waar meer mensen met tentjes staan. Niet onze manier van kamperen. Maar we hebben toch een paar keer goed kunnen staan.
Na de lunch nemen we afscheid van Kamran, eigenaar van de lodge die zich tevens inzet voor wildlife en milieu-educatie. Vandaag niet te ver, maar eerst een leuke afkorting over een zandpad over de berg richting grote weg.
Op de snelweg ineens luid getoeter naast ons. Volle bak, heel kleine auto volgepakt met 4 volwassenen en 6 kinderen komt luid toeterend en zwaaiend voorbij en gaat eng dicht naast ons rijden om ons door het raam een tros druiven te geven. En weg zijn ze weer! We toeteren ook maar even.
We worden wakker met een tropische regenbui, maar om 8.00 u is het weer droog. We maken een wandeling met gids langs de rand van Golestan National Park. De lucht is erg vochtig en het is warm. Het effect van de douche vanmorgen is al snel over….We hebben geen permit om het park verder in te gaan, het duurt een dag of meer om dat te regelen en daar willen we niet op wachten. Het is heerlijk om een paar uur te kunnen wandelen, al zweten we ons kapot, maar niet spectaculair. We zien wel sporen van wilde zwijnen en luipaard, maar zien geen dieren. We lunchen in de lodge waar we een levendige conversatie hebben over Iran, politiek, de manier van leven en denken en het is verhelderend. We weten nu ook dat vrij kamperen niet altijd gewaardeerd wordt. Bijna alle stukken land zijn wel van iemand en iedereen belt elkaar om te melden als een vreemd iemand het land betreedt. Kamperen doe je hier vooral langs de (drukke) weg of bij parken aan de rand van de stad en bij voorkeur op plaatsen waar meer mensen met tentjes staan. Niet onze manier van kamperen. Maar we hebben toch een paar keer goed kunnen staan.
Na de lunch nemen we afscheid van Kamran, eigenaar van de lodge die zich tevens inzet voor wildlife en milieu-educatie. Vandaag niet te ver, maar eerst een leuke afkorting over een zandpad over de berg richting grote weg.
Op de snelweg ineens luid getoeter naast ons. Volle bak, heel kleine auto volgepakt met 4 volwassenen en 6 kinderen komt luid toeterend en zwaaiend voorbij en gaat eng dicht naast ons rijden om ons door het raam een tros druiven te geven. En weg zijn ze weer! We toeteren ook maar even.
Nog een klein modeweetje uit Iran: In de grote steden is het hip om je neus te laten verbouwen...nog nooit zoveel mensen met een pleister op hun neus zien lopen. En die pleister is dan ook weer een manier om te showen dat je bij de plastisch chirurg bent geweest....
Donderdag 29 augustus Bye bye Iran
Vandaag hoeven we maar een klein stukje te rijden. We overnachten vlak voor de grens met Turkmenistan zodat we op tijd bij de grens kunnen zijn. Tegen het middaguur komen we aan en het kost veel moeite om een slaapplek te vinden. Jim en Jeroen komen bijna gelijktijdig aan en we wisselen ervaringen van de laatste dagen uit. Daarna even de stad in. Al snel wordt duidelijk dat hier nauwelijks toeristen komen en we krijgen dan ook constant de vraag waarom we hier zijn. Het is een doorreisstadje, niet een plek waar mensen verblijven. We komen in een computerwinkeltje terecht en hebben een heel open en leuk gesprek. Verdere uitnodigingen slaan we af. Op tijd naar bed, morgen een grensdag.
Tot slot: Iran is wat ons betreft een prima reisland. Aardige mensen en er is genoeg te zien. Ook een land met 2 gezichten. Je hebt een openbare kant (volgens de regels)en daar lijkt een hele laag onder te zitten. We beseffen ons dat we ook nog een heleboel niet gezien hebben en het lijkt ons de moeite waard daar nog een keer voor terug te komen.
Vandaag hoeven we maar een klein stukje te rijden. We overnachten vlak voor de grens met Turkmenistan zodat we op tijd bij de grens kunnen zijn. Tegen het middaguur komen we aan en het kost veel moeite om een slaapplek te vinden. Jim en Jeroen komen bijna gelijktijdig aan en we wisselen ervaringen van de laatste dagen uit. Daarna even de stad in. Al snel wordt duidelijk dat hier nauwelijks toeristen komen en we krijgen dan ook constant de vraag waarom we hier zijn. Het is een doorreisstadje, niet een plek waar mensen verblijven. We komen in een computerwinkeltje terecht en hebben een heel open en leuk gesprek. Verdere uitnodigingen slaan we af. Op tijd naar bed, morgen een grensdag.
Tot slot: Iran is wat ons betreft een prima reisland. Aardige mensen en er is genoeg te zien. Ook een land met 2 gezichten. Je hebt een openbare kant (volgens de regels)en daar lijkt een hele laag onder te zitten. We beseffen ons dat we ook nog een heleboel niet gezien hebben en het lijkt ons de moeite waard daar nog een keer voor terug te komen.