Tadjikistan
Maandag 9 september grensdag
Vandaag een grensdag van Uzbekistan naar Tajikistan tot Duchambe. De grens gaat relatief makkelijk. De auto wordt binnenin gecheckt, maar meer uit nieuwsgierigheid dan ter controle en we zijn binnen 3 uur de grens over. We moeten naar Duchambe om te tanken,een detailkaart van de Pamir highway te kopen , inkopen te doen en dollars te pinnen. Vanaf Iran is het al niet meer mogelijk geld te pinnen. Het is feest in Tajikistan; 22 jaar onafhankelijkheid wordt gevierd en alles is dicht. We nemen een goedkoop hotel zodat we morgenochtend alles kunnen afhandelen en op weg kunnen. Een te goedkoop hotel blijkt want niets werkt. Wc kapot, bedden doorgezakt en ‘s avonds bezoek van een rat op de kamer van Jeroen. Geld pinnen lukt helaas niet want alle automaten zijn leeg, ook bij het hoofdkantoor van de bank. Lokaal geld kunnen we wel krijgen (maar alleen met visa) en wisselen; hebben we in ieder geval even genoeg. We snappen nu wel de wanhoop van mensen die helemaal niet bij hun geld konden.
’s Avonds de stad in voor een wandeling en we komen weer bij fonteinen in een van de vele parken waar iedereen Onafhankelijkheidsdag viert. Duchambe heeft wel allure, maar is vooral ook een vervallen stad. Bij alles bedenken we dat het ooit mooi is geweest.
Vandaag een grensdag van Uzbekistan naar Tajikistan tot Duchambe. De grens gaat relatief makkelijk. De auto wordt binnenin gecheckt, maar meer uit nieuwsgierigheid dan ter controle en we zijn binnen 3 uur de grens over. We moeten naar Duchambe om te tanken,een detailkaart van de Pamir highway te kopen , inkopen te doen en dollars te pinnen. Vanaf Iran is het al niet meer mogelijk geld te pinnen. Het is feest in Tajikistan; 22 jaar onafhankelijkheid wordt gevierd en alles is dicht. We nemen een goedkoop hotel zodat we morgenochtend alles kunnen afhandelen en op weg kunnen. Een te goedkoop hotel blijkt want niets werkt. Wc kapot, bedden doorgezakt en ‘s avonds bezoek van een rat op de kamer van Jeroen. Geld pinnen lukt helaas niet want alle automaten zijn leeg, ook bij het hoofdkantoor van de bank. Lokaal geld kunnen we wel krijgen (maar alleen met visa) en wisselen; hebben we in ieder geval even genoeg. We snappen nu wel de wanhoop van mensen die helemaal niet bij hun geld konden.
’s Avonds de stad in voor een wandeling en we komen weer bij fonteinen in een van de vele parken waar iedereen Onafhankelijkheidsdag viert. Duchambe heeft wel allure, maar is vooral ook een vervallen stad. Bij alles bedenken we dat het ooit mooi is geweest.
PAMIR HIGHWAY
Duchambe – Khorog 10-12 september
Eerste etappe
Totaal ongeveer 550 km. Eerste stuk is redelijk geasfalteerd maar we schieten toch niet erg op. We worden net buiten Duchambe al aangehouden, zogenaamd omdat we te snel hebben gereden, maar met onze auto kunnen we alleen maar dromen van die snelheid. Maar de autopapieren zijn al ingenomen. Toch maar de discussie aangegaan en uiteindelijk de autopapieren gewoon uit de hand van de agent getrokken. Waarop we te horen kregen, ok …doorrijden….. Het was natuurlijk te proberen. De eerste dag komen we net voorbij Kulab, een behoorlijk Islamitische stad, waar helaas geen bier te krijgen is. We kunnen wel wat groente kunnen kopen op de markt. We zitten dicht bij de Afghaanse grens en in Duchambe spraken we al de eerste Afghaanse vluchtelingen. Hier steekt iemand zijn armen met geamputeerde handen door het raam van onze auto, maar we begrijpen niet wat hij ons duidelijk wil maken maar hebben wel zo’n vermoeden. Na de stad komen we in een militaire grenszone. We passeren een heleboel tanks en militairen en uiteindelijk vinden we een rustige plek aan een gedeeltelijk weggespoelde weg waar geen verkeer meer langs kan. We zien een paar honderd meter verder wel een militaire post maar wagen de gok. Ze zullen ons ongetwijfeld ook hebben gezien maar niemand komt melden dat we weg moeten ….. ’s avonds horen we een paar keer een harde knal en schoten, maar het lijkt niet echt een dreiging, wellicht is het een oefening. Het wordt ook snel weer rustig. We gaan er van uit dat we wel worden weggestuurd uit het gebied als er gevaar dreigt. Om 7 u is het hier donker. We maken een vuurtje en gaan vroeg naar bed.
Tweede etappe
Vandaag grotendeels onverharde stofweg met diepe kuilen, wasbord en een wankele brug (of door de rivier). In no time zit de auto (en wij) zowel binnen als buiten helemaal onder het rode stof. Maar wat een prachtig gebied. We rijden de hele dag strak langs de Afghaanse grens, er zit alleen een rivier tussen. Diverse militaire checkpoints onderweg die voor enig oponthoud zorgen. Maar we genieten vooral van de mooie vergezichten, ruige bergen, valleien die we tegenkomen onderweg. Vandaag 11 uur onderweg en maar 250 km afgelegd…..
Derde etappe 12 september
Vannacht gekampeerd bij een schapenboer annex homestay in een piepklein dorp in de vallei. Jim en Marianne slapen in de homestay. Het lijkt wel alsof we 50 jaar terug gaan in de tijd. Er is geen elektriciteit en stromend water en geen bereik voor telefoon. Zelf de satelliettelefoon heeft hier geen bereik. Alle huizen halen hun water bij de pomp aan het pad waar water uit de bergen kan worden getapt. Ook wij wassen ons bij de pomp. Het lijkt ons erg zwaar om zo geïsoleerd te moeten wonen en we vragen ons af hoe mensen in de winter aan water komen, want het kan hier 20 graden onder nul worden. Overigens lijken de verschillen hier erg groot: in de stad lijkt alles te koop, in de dorpen in de vallei is helemaal niets en onderweg zie je soms de duurste auto’s voorbij komen. De laatste 120 km naar Khorog leggen we in 3 uur af; de weg is relatief goed. Khorog is de laatste echte plaats en hier tanken we de auto nog een keer vol en halen eten voor de komende 6 dagen, want onderweg geen gelegenheid meer om inkopen te doen.
Khorog--Sultan Ishkahim 12 september
In Khorog eten ingekocht voor 5 a 6 dagen op de markt. Water is lastig te krijgen, iedereen drinkt bergwater. In en om Khorog veel VN auto’s die hier in het grensgebied met Afghanistan rondrijden. Elke zichzelf respecterende hulporganisatie is vertegenwoordigd en rijdt rond in landcruisers. De weg is goed en we kunnen de hele route in een middag afmaken. Sneller dan verwacht. Onderweg zien we veel besneeuwde bergen zowel aan de Afghaanse kant van de rivier als in Tajikistan.
We vinden net na het stadje een prachtige kampeerplek in het veld, tussen de bergen met uitzicht op de besneeuwde toppen. We krijgen appels aangeboden en mogen water halen op het veld van een boer.
Wakhanvallei vrijdag 13 September
Vandaag rijden we 120 km door de Wakhanvallei waarover we al veel gehoord hebben en het is waar, het is prachtig. Veel dirt road, afgewisseld met kiezel. Onderweg komen we een fietser en een Frans stel tegen die in de andere richting reizen. Ze geven aan dat het prachtig is, maar dat ze het erg koud hebben gehad. De auto was aan de binnenkant bevroren. Opvallend (voor beroepsgedeformeerde San) dat een van hen rolstoelgebonden was, lijkt ons hier niet echt makkelijk. Onderweg veel kuddes, schapen, koeien en ezels. Prachtige vergezichten en steeds meer sneeuw te zien op de toppen om ons heen. We moeten een beetje opletten met de hoogte: morgen een pas van ruim 4300m, en daarna afdalen en slapen op 3800m. Vandaag stoppen we begin van de middag op 3450 m om “langzaam”te wennen aan de hoogte. We vinden een prachtige plek bij een smeltwaterbeekje en tussen de bergtoppen. We merken aan onze kortademigheid dat we hoog zitten. Zelden zo’n mooi kampeerplekje gehad! De middag gebruiken we om te acclimatiseren en San wast met smeltwater uit de beek het zand van de afgelopen dagen uit haar haar. FF doorzetten, maar dan ben je wel weer fris. Eind van de middag wordt het koud, ijskoud en zitten we met mutsen, dubbele vesten en dichte schoenen te eten. Als oplossing voor het afval graven we een kuil en verbranden alles en dekken het weer af. Om half 8 is het zo koud dat we niet anders kunnen dan in onze slaapzak kruipen.
De eerste hoogtebeproeving; 14 september
Vannacht geen echte last van de hoogte gehad, behalve dat we niet konden slapen en af en toe naar lucht moesten happen. Vandaag de eerste beproeving , we gaan de eerste pas boven de 4000 m over. We zijn benieuwd of we dit zonder hoogteproblemen voor onszelf en auto doorstaan. De route is prachtig en we rijden alleen maar ongeasfalteerd langs bergwanden en over een prachtige hoogvlakte met stromend water, meertjes en vergezichten. Vlak voor we de pas opgaan nog een laatste militaire checkpoint. De pas gaat goed zowel voor auto als onszelf. We hebben geen last van de hoogte, hooguit wat kortademig. We maken een detour naar een meer waar we willen kamperen en een hot-spring willen bezoeken. Uiteindelijk is het even zoeken naar een geschikte plek waar we enigszins beschut kunnen staan. We vinden een prachtige plek met uitzicht op 3750 m (mooie opbouw naar slapen op 4000m) en gaan een wandeling maken over de vlakte. De hotspring vinden we aanvankelijk niet, maar later blijkt dat het om een ministroompje gaat. We hadden ons verheugd op een warm bad….Als de zon eind van de middag achter de berg verdwijnt en de wind op komt zetten is het gemeen koud en eten we gepast puree, met rookworst. Net als gisteren zoeken we weer vroeg ons bed op (warm…).
Murghab zondag 15 september
Vannacht ontzettend koud. San moet nog een beetje wennen aan het slapen op deze hoogte en ligt het merendeel van de nacht dan ook wakker. De dag begint lekker: onze auto wil niet starten (ook last van de kou?) en slepen lukt niet want het terrein is niet geschikt om vaart te maken. We zijn gisteren in 4x4 een steil pad afgereden naar ons kampeerplekje en naar boven slepen zal daar niet lukken. Gelukkig ligt het niet aan de startmotor maar aan de accu. De tweede accu geschakeld waardoor de auto gelukkig startte en de helling opkwam. Na het opladen van de eerste accu de schakeling weer verwijderd. We zullen in Osh (Kyrchizië)op zoek gaan naar een nieuwe accu en komende nachten de accu ’s nachts loskoppelen in de hoop dat we dan wel kunnen starten.
Vanmorgen prachtige off road route, langs een geiser in een prachtig landschap. Vanmiddag asfalt en de pas op ruim 4100m nemen we moeiteloos. Onderweg zien we grote marmotten langs de weg en we realiseren ons dat de vossenburcht waar we vannacht naast leken te staan een marmottenburcht was. Eind van de middag komen we aan in Murghab waar we een guesthouse vinden met warm water en wc binnen met spoelsysteem! Na een week wild kamperen zijn we wel toe aan een warme douche en een warme slaapplek. De tegenstelling in temperatuur met een week geleden is extreem…. De guesthouse blijkt een trefpunt voor fietsers, backpackers en lifters. We treffen hier ook fietsers en een reiziger die zijn aangewezen op de grens Kyrchizië-China die we pas de 23ste over kunnen omdat de grens een aantal dagen dicht is vanwege Feestdagen en een zondag. We horen van verschillende mensen dat het onmogelijk is om in Kyrchizië nog een visum te krijgen voor China omdat de regels in augustus gewijzigd zijn. Dit levert voor veel mensen problemen op omdat ze niet verder kunnen. Ben blij dat wij het Chinavisum in the pocket hebben. We genieten maar goed van een nachtje binnen slapen: morgen weer kamperen in de kou….
Laatste dag Tajikistan maandag 16 september
Vannacht heerlijk (warm) geslapen. Het loskoppelen van de accu heeft helaas geen effect gehad want de auto start ook vanmorgen niet. Maar hij staat op een helling dus we hebben hem met een duwtje snel aan de praat. In Murghab geprobeerd een nieuwe accu te kopen maar niet gevonden, we krijgen het advies 350 km terug te rijden wat we natuurlijk niet doen.
Het plan is om vandaag naar Karakul te rijden en daar te kamperen aan het meer. Dit plan sneuvelt al snel want onderweg moeten we 3 passen boven de 4000m over waarvan de hoogste op ruim 4600m. Het meer ligt op een hoogte van ongeveer 4000m. Na de eerste pas slaat het weer om en krijgen we sneeuw en een ijskoude wind. Het vriest behoorlijk, stroompjes langs de weg zijn bevroren. En er lijkt meer sneeuw op komst. Niet echt weer om te kamperen. We besluiten ook niet te gaan slapen in een homestay want weinig toegevoegde waarde. In plaats daarvan rijden we door naar Kyrgizië of Kyrgyzstan in de hoop op beter weer. We rijden nu echt door sneeuwlandschap en de weg verandert in een blubberbende. De grens van Tajikistan is een grote modderstroom. We moeten ons melden in verschillende tenten en barakken waar een bureautje tussen de bedden staat. In de laatste barak moeten we plaatsnemen op het stapelbed terwijl er 2 man boven ons liggen te slapen en de derde man(degene die dienst heeft) een (porno)film zit te kijken die hij ook gewoon aan laat staan terwijl hij met onze paspoorten bezig is. Als we alles hebben afgerond kunnen we door naar de volgende grens, 20km verderop. Deze 20 km moeten we gedeeltelijk in 4x4 afleggen want een erg slechte weg. Modder, sneeuw, gaten. De grens met Kyrgyzstan gaat erg snel. We rijden tot de eerste plaats na de grens Sary Tash,strategisch gelegen voor alle reizigers richting China, Tajikistan en verder Kyrgyzstan in, het is een soort kruispunt met kleine guesthouses. Het is absoluut geen weer om te kamperen. Veel te koud en nat (sneeuw) en de ondergrond is erg modderig. We vinden een guesthouse waar we met z’n vijven een kamer delen met “matrassen” op de grond en dat is het dan. Even later schuiven ook 2 Franse backpackers aan en krijgen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. We trekken zoveel mogelijk warme dingen aan om ons te wapenen tegen de kou en maken ons tegelijk een beetje zorgen hoe dit in China /Tibet moet als we elke dag boven de 4000m slapen en het nog kouder wordt…
Duchambe – Khorog 10-12 september
Eerste etappe
Totaal ongeveer 550 km. Eerste stuk is redelijk geasfalteerd maar we schieten toch niet erg op. We worden net buiten Duchambe al aangehouden, zogenaamd omdat we te snel hebben gereden, maar met onze auto kunnen we alleen maar dromen van die snelheid. Maar de autopapieren zijn al ingenomen. Toch maar de discussie aangegaan en uiteindelijk de autopapieren gewoon uit de hand van de agent getrokken. Waarop we te horen kregen, ok …doorrijden….. Het was natuurlijk te proberen. De eerste dag komen we net voorbij Kulab, een behoorlijk Islamitische stad, waar helaas geen bier te krijgen is. We kunnen wel wat groente kunnen kopen op de markt. We zitten dicht bij de Afghaanse grens en in Duchambe spraken we al de eerste Afghaanse vluchtelingen. Hier steekt iemand zijn armen met geamputeerde handen door het raam van onze auto, maar we begrijpen niet wat hij ons duidelijk wil maken maar hebben wel zo’n vermoeden. Na de stad komen we in een militaire grenszone. We passeren een heleboel tanks en militairen en uiteindelijk vinden we een rustige plek aan een gedeeltelijk weggespoelde weg waar geen verkeer meer langs kan. We zien een paar honderd meter verder wel een militaire post maar wagen de gok. Ze zullen ons ongetwijfeld ook hebben gezien maar niemand komt melden dat we weg moeten ….. ’s avonds horen we een paar keer een harde knal en schoten, maar het lijkt niet echt een dreiging, wellicht is het een oefening. Het wordt ook snel weer rustig. We gaan er van uit dat we wel worden weggestuurd uit het gebied als er gevaar dreigt. Om 7 u is het hier donker. We maken een vuurtje en gaan vroeg naar bed.
Tweede etappe
Vandaag grotendeels onverharde stofweg met diepe kuilen, wasbord en een wankele brug (of door de rivier). In no time zit de auto (en wij) zowel binnen als buiten helemaal onder het rode stof. Maar wat een prachtig gebied. We rijden de hele dag strak langs de Afghaanse grens, er zit alleen een rivier tussen. Diverse militaire checkpoints onderweg die voor enig oponthoud zorgen. Maar we genieten vooral van de mooie vergezichten, ruige bergen, valleien die we tegenkomen onderweg. Vandaag 11 uur onderweg en maar 250 km afgelegd…..
Derde etappe 12 september
Vannacht gekampeerd bij een schapenboer annex homestay in een piepklein dorp in de vallei. Jim en Marianne slapen in de homestay. Het lijkt wel alsof we 50 jaar terug gaan in de tijd. Er is geen elektriciteit en stromend water en geen bereik voor telefoon. Zelf de satelliettelefoon heeft hier geen bereik. Alle huizen halen hun water bij de pomp aan het pad waar water uit de bergen kan worden getapt. Ook wij wassen ons bij de pomp. Het lijkt ons erg zwaar om zo geïsoleerd te moeten wonen en we vragen ons af hoe mensen in de winter aan water komen, want het kan hier 20 graden onder nul worden. Overigens lijken de verschillen hier erg groot: in de stad lijkt alles te koop, in de dorpen in de vallei is helemaal niets en onderweg zie je soms de duurste auto’s voorbij komen. De laatste 120 km naar Khorog leggen we in 3 uur af; de weg is relatief goed. Khorog is de laatste echte plaats en hier tanken we de auto nog een keer vol en halen eten voor de komende 6 dagen, want onderweg geen gelegenheid meer om inkopen te doen.
Khorog--Sultan Ishkahim 12 september
In Khorog eten ingekocht voor 5 a 6 dagen op de markt. Water is lastig te krijgen, iedereen drinkt bergwater. In en om Khorog veel VN auto’s die hier in het grensgebied met Afghanistan rondrijden. Elke zichzelf respecterende hulporganisatie is vertegenwoordigd en rijdt rond in landcruisers. De weg is goed en we kunnen de hele route in een middag afmaken. Sneller dan verwacht. Onderweg zien we veel besneeuwde bergen zowel aan de Afghaanse kant van de rivier als in Tajikistan.
We vinden net na het stadje een prachtige kampeerplek in het veld, tussen de bergen met uitzicht op de besneeuwde toppen. We krijgen appels aangeboden en mogen water halen op het veld van een boer.
Wakhanvallei vrijdag 13 September
Vandaag rijden we 120 km door de Wakhanvallei waarover we al veel gehoord hebben en het is waar, het is prachtig. Veel dirt road, afgewisseld met kiezel. Onderweg komen we een fietser en een Frans stel tegen die in de andere richting reizen. Ze geven aan dat het prachtig is, maar dat ze het erg koud hebben gehad. De auto was aan de binnenkant bevroren. Opvallend (voor beroepsgedeformeerde San) dat een van hen rolstoelgebonden was, lijkt ons hier niet echt makkelijk. Onderweg veel kuddes, schapen, koeien en ezels. Prachtige vergezichten en steeds meer sneeuw te zien op de toppen om ons heen. We moeten een beetje opletten met de hoogte: morgen een pas van ruim 4300m, en daarna afdalen en slapen op 3800m. Vandaag stoppen we begin van de middag op 3450 m om “langzaam”te wennen aan de hoogte. We vinden een prachtige plek bij een smeltwaterbeekje en tussen de bergtoppen. We merken aan onze kortademigheid dat we hoog zitten. Zelden zo’n mooi kampeerplekje gehad! De middag gebruiken we om te acclimatiseren en San wast met smeltwater uit de beek het zand van de afgelopen dagen uit haar haar. FF doorzetten, maar dan ben je wel weer fris. Eind van de middag wordt het koud, ijskoud en zitten we met mutsen, dubbele vesten en dichte schoenen te eten. Als oplossing voor het afval graven we een kuil en verbranden alles en dekken het weer af. Om half 8 is het zo koud dat we niet anders kunnen dan in onze slaapzak kruipen.
De eerste hoogtebeproeving; 14 september
Vannacht geen echte last van de hoogte gehad, behalve dat we niet konden slapen en af en toe naar lucht moesten happen. Vandaag de eerste beproeving , we gaan de eerste pas boven de 4000 m over. We zijn benieuwd of we dit zonder hoogteproblemen voor onszelf en auto doorstaan. De route is prachtig en we rijden alleen maar ongeasfalteerd langs bergwanden en over een prachtige hoogvlakte met stromend water, meertjes en vergezichten. Vlak voor we de pas opgaan nog een laatste militaire checkpoint. De pas gaat goed zowel voor auto als onszelf. We hebben geen last van de hoogte, hooguit wat kortademig. We maken een detour naar een meer waar we willen kamperen en een hot-spring willen bezoeken. Uiteindelijk is het even zoeken naar een geschikte plek waar we enigszins beschut kunnen staan. We vinden een prachtige plek met uitzicht op 3750 m (mooie opbouw naar slapen op 4000m) en gaan een wandeling maken over de vlakte. De hotspring vinden we aanvankelijk niet, maar later blijkt dat het om een ministroompje gaat. We hadden ons verheugd op een warm bad….Als de zon eind van de middag achter de berg verdwijnt en de wind op komt zetten is het gemeen koud en eten we gepast puree, met rookworst. Net als gisteren zoeken we weer vroeg ons bed op (warm…).
Murghab zondag 15 september
Vannacht ontzettend koud. San moet nog een beetje wennen aan het slapen op deze hoogte en ligt het merendeel van de nacht dan ook wakker. De dag begint lekker: onze auto wil niet starten (ook last van de kou?) en slepen lukt niet want het terrein is niet geschikt om vaart te maken. We zijn gisteren in 4x4 een steil pad afgereden naar ons kampeerplekje en naar boven slepen zal daar niet lukken. Gelukkig ligt het niet aan de startmotor maar aan de accu. De tweede accu geschakeld waardoor de auto gelukkig startte en de helling opkwam. Na het opladen van de eerste accu de schakeling weer verwijderd. We zullen in Osh (Kyrchizië)op zoek gaan naar een nieuwe accu en komende nachten de accu ’s nachts loskoppelen in de hoop dat we dan wel kunnen starten.
Vanmorgen prachtige off road route, langs een geiser in een prachtig landschap. Vanmiddag asfalt en de pas op ruim 4100m nemen we moeiteloos. Onderweg zien we grote marmotten langs de weg en we realiseren ons dat de vossenburcht waar we vannacht naast leken te staan een marmottenburcht was. Eind van de middag komen we aan in Murghab waar we een guesthouse vinden met warm water en wc binnen met spoelsysteem! Na een week wild kamperen zijn we wel toe aan een warme douche en een warme slaapplek. De tegenstelling in temperatuur met een week geleden is extreem…. De guesthouse blijkt een trefpunt voor fietsers, backpackers en lifters. We treffen hier ook fietsers en een reiziger die zijn aangewezen op de grens Kyrchizië-China die we pas de 23ste over kunnen omdat de grens een aantal dagen dicht is vanwege Feestdagen en een zondag. We horen van verschillende mensen dat het onmogelijk is om in Kyrchizië nog een visum te krijgen voor China omdat de regels in augustus gewijzigd zijn. Dit levert voor veel mensen problemen op omdat ze niet verder kunnen. Ben blij dat wij het Chinavisum in the pocket hebben. We genieten maar goed van een nachtje binnen slapen: morgen weer kamperen in de kou….
Laatste dag Tajikistan maandag 16 september
Vannacht heerlijk (warm) geslapen. Het loskoppelen van de accu heeft helaas geen effect gehad want de auto start ook vanmorgen niet. Maar hij staat op een helling dus we hebben hem met een duwtje snel aan de praat. In Murghab geprobeerd een nieuwe accu te kopen maar niet gevonden, we krijgen het advies 350 km terug te rijden wat we natuurlijk niet doen.
Het plan is om vandaag naar Karakul te rijden en daar te kamperen aan het meer. Dit plan sneuvelt al snel want onderweg moeten we 3 passen boven de 4000m over waarvan de hoogste op ruim 4600m. Het meer ligt op een hoogte van ongeveer 4000m. Na de eerste pas slaat het weer om en krijgen we sneeuw en een ijskoude wind. Het vriest behoorlijk, stroompjes langs de weg zijn bevroren. En er lijkt meer sneeuw op komst. Niet echt weer om te kamperen. We besluiten ook niet te gaan slapen in een homestay want weinig toegevoegde waarde. In plaats daarvan rijden we door naar Kyrgizië of Kyrgyzstan in de hoop op beter weer. We rijden nu echt door sneeuwlandschap en de weg verandert in een blubberbende. De grens van Tajikistan is een grote modderstroom. We moeten ons melden in verschillende tenten en barakken waar een bureautje tussen de bedden staat. In de laatste barak moeten we plaatsnemen op het stapelbed terwijl er 2 man boven ons liggen te slapen en de derde man(degene die dienst heeft) een (porno)film zit te kijken die hij ook gewoon aan laat staan terwijl hij met onze paspoorten bezig is. Als we alles hebben afgerond kunnen we door naar de volgende grens, 20km verderop. Deze 20 km moeten we gedeeltelijk in 4x4 afleggen want een erg slechte weg. Modder, sneeuw, gaten. De grens met Kyrgyzstan gaat erg snel. We rijden tot de eerste plaats na de grens Sary Tash,strategisch gelegen voor alle reizigers richting China, Tajikistan en verder Kyrgyzstan in, het is een soort kruispunt met kleine guesthouses. Het is absoluut geen weer om te kamperen. Veel te koud en nat (sneeuw) en de ondergrond is erg modderig. We vinden een guesthouse waar we met z’n vijven een kamer delen met “matrassen” op de grond en dat is het dan. Even later schuiven ook 2 Franse backpackers aan en krijgen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. We trekken zoveel mogelijk warme dingen aan om ons te wapenen tegen de kou en maken ons tegelijk een beetje zorgen hoe dit in China /Tibet moet als we elke dag boven de 4000m slapen en het nog kouder wordt…
Oh ja dit berichtje zagen we nog; http://www.nu.nl/economie/3577381/verhagen-waarschuwt-gaten-in-weg.html : Als Maxime nog n baan zoekt buiten Nederland kan hij in ieder geval in Tajikistan aan de slag....